Το Πάσχα στη Νιγρίτα και η Πανήγυρις του Πολιούχου

Ολοκληρώθηκε και η εφετινή Μεγάλη Εβδομάδα κατά την οποία παρατηρήθηκε μεγάλη προσέλευση πιστών στην Εκκλησία.

Ο Ιερός μας Ναός καθημερινά ήταν γεμάτος από ανθρώπους που βρήκαν τον τρόπο, με τον οποίον θα αντλήσουν δύναμη για να συνεχίσουν το δρόμο της ζωής τους υπό τις παρούσες δύσκολες συνθήκες.

Το πρωί της Κυριακής των Βαΐων εκατοντάδες ήταν οι πιστοί που συμμετείχαν στη Θεία Λειτουργία, πολλοί εκ των οποίων κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων.

Περισσότερα...

Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών...

"Εἰ ζήσεται τὰ ὀστέα ταῦτα;"

   Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε αποδέκτες ενός έντονου προβληματισμού πολλών χριστιανών. Ο προβληματισμός αυτός δεν είναι άλλος από το αδιαμφισβήτητο γεγονός για κάθε άνθρωπο. Τον θάνατο. Είναι ένα θέμα που είναι ανεξάντλητο. Πολλοί προσπάθησαν να το προσεγγίσουν, ξεκινώντας από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, τους μαθητές του και Αποστόλους, τους Πατέρες της Εκκλησίας, εκκλησιαστικούς συγγραφείς, αλλά και από πολλούς σύγχρονους θεολόγους, κληρικούς και λαϊκούς αλλά και θεολογίζοντες.

Περισσότερα...

Αυτόπτης μάρτυρας διηγείται το θαύμα του Αγίου Νικήτα!

Νιγρίτα Σεπτέμβριος 1944 – Ιστορικό Οδοιπορικό

Όσο και αν προσπαθώ να δαμάσω ή να εκτρέψω τη σκέψη μου να ταξιδεύει στο παρελθόν, αυτή πεισματικά επιστρέφει και μάλιστα σε χρονικές περιόδους που σημαντικά και κυρίως ζοφερά γεγονότα και εικόνες, σημάδεψαν βαθειά την ψυχή μου αλλά και όλων των συμπολιτών μου, που βιώσαμε με ιδιαίτερα έντονα συναισθήματα φόβου και αγωνίας κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής.

Ευελπιστώντας με καλοπροαίρετη διάθεση, ότι θα ανασύρω τις μνήμες των παλαιοτέρων και θα πληροφορήσω για να μάθουν όσοι από τους νεωτέρους δεν γνωρίζουν, επιλέγω ένα μικρό οδοιπορικό, μεγάλου όμως τοπικού ενδιαφέροντος, που εκτυλίχτηκε το Σεπτέμβριο του 1944 στη Νιγρίτα.

Η κατάθεση των αναμνήσεων και η περιγραφή των γεγονότων γίνεται όπως αυτά κατεγράφησαν στο αγνό τότε και με την απορροφητική ικανότητα ενός οκτάχρονου παιδικού μυαλού.

Λίγες μέρες πριν την 14^η Σεπτεμβρίου 1944, συνέβησαν γεγονότα, προκαλώντας ένταση και δημιουργώντας εκρηκτικό και επικίνδυνο κλίμα στην πόλη.

Πρόκειται για την εκτέλεση του διορισμένου από τις κατοχικές δυνάμεις Νομάρχου, έξω από τον ιερό Ναό του Αγ. Γεωργίου από άνδρες αντιστασιακών ομάδων, ως επίσης και η σύλληψης δύο ή τριών Γερμανών στρατιωτών αγγελιοφόρων στην ευρύτερη περιοχή της Νιγρίτης.

Τα συμβάντα όπως ήταν φυσικό εξόργισαν τους κατακτητάς οι οποίοι προειδοποίησαν για σκληρά αντίποινα προς τους κατοίκους και τις περιουσίες των. Προπομπός αυτών των απειλών ήταν η πυρπόλησις του τοπικού εργοστασίου ηλεκτρικής παραγωγής, με αποτέλεσμα η πόλη να μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, πυρπόλησις μερικών δεκάδων σπιτιών στο νοτιοανατολικό άκρο της πόλεως, κυρίως όμως τη σύλληψη μιας εκατοντάδος περίπου νέων και την αποστολή τους σε στρατόπεδα αιχμαλώτων της Γερμανίας.

Στο διάστημα αυτό μεταξύ των δύο πλευρών άρχισε μια ιδιόμορφη διαπραγμάτευση. Οι Γερμανοί απαιτούσαν την άμεση απελευθέρωση των αιχμαλώτων απειλώντας με σκληρότερα αντίποινα, ήτοι πυρπόληση ολόκληρης της πόλεως και εκτέλεση όλου του ανδρικού πληθυσμού.

Παρά την όποια αντιστασιακή δεοντολογία περί φθοράς του εχθρού, η εκτέλεση των Γερμανών στρατιωτών φαινόταν από ασήμαντη έως μάταια, εμπρός στην επικείμενη εκ των αντιποίνων καταστροφή αλλά και την ανθρωποσφαγή πολλών εκατοντάδων συμπολιτών μας.

Κατά ένα παράδοξο τρόπο απεφασίσθει η εκτέλεση των Γερμανών, με αποτέλεσμα οι εχθρικές αρχές εξοργισμένες, έστειλαν άμεσα περιπόλους στις γειτονιές οδηγώντας βιαίως τους κατοίκους σε συγκεκριμένη εκτός πόλεως τοποθεσία, στην έξοδο προς τα θερμά.

Στο σημείο αυτό θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω ότι την αμφιλεγόμενη απόφαση, σχολίασαν αργότερα πολλοί αμφισβητώντας την ορθότητά της.

Σήμερα κάποιος μπορεί καλοπροαίρετα, συνυπολογίζοντας και το μεταπολεμικό ταραγμένο και τραγικό για τη χώρα κλίμα, να κρίνει με την δική του οπτική την ορθότητα ή μη της τότε αποφάσεως.

Ο άμαχος πληθυσμός συγκεντρώθηκε απέναντι από το χώρο συγκεντρώσεως των ανδρών που μπροστά τους σε μικρή απόσταση ήταν παρατεταγμένα τα ανατριχιαστικά και φοβερά στη θέα μυδραλιοβόλα, που πολλάκις δυστυχώς στην κατοχική περίοδο κροτάλισαν κολασμένα σε πολλά διαμερίσματα της χώρας σκορπώντας των όλεθρο.

Στον χώρο της συγκεντρώσεως οι φήμες οργίαζαν, η αγωνία και ο φόβος έφθανε στο κατακόρυφο, σε επίπεδα θα έλεγα αλλοφροσύνης από την από  λεπτό σε λεπτό αναμονή του μοιραίου να διαπερνά σαν λόγχη τις ψυχές των κατοίκων.

Τις τραγικές εκείνες στιγμές, όπως αργότερα εξομολογείτο συγγενικός γέροντας, ο νους όλων στραμμένος προς τον ουρανό, την μόνη αληθινή πηγή καταφυγής και ελπίδος, παρακαλώντας την παρέμβαση Θείας χάριτος της ανυψώσεως του εορτάζοντος Τιμίου Σταυρού, για μια λυτρωτική έκβαση και σωτηρία των μελλοθανάτων.

Και ω του θαύματος. Η Θεία χάρις μέσα από τον Μακαριστό Μητροπολίτη τότε Σερρών και Νιγρίτης Κωνσταντίνο, ο οποίος με την γενναία παρουσία και τη σθεναρή του στάση, συνεπικουρούμενες και από τα μηνύματα όλων των μετώπων του πολέμου περί συντριπτικής ήττας του Γ’ ΡΑΪΧ, έπεισαν των Γερμανό Ανώτατο Διοικητή να ακυρώσει την εντολή εκτελέσεως.

Την χαρμόσυνη είδηση οι κάτοικοι την υποδέχθηκαν με ανείπωτη χαρά και ενθουσιασμό. Σαν Θείο βάλσαμο τους λύτρωσε από την αγωνία και τον φόβο που το προηγούμενο διάστημα κυριολεκτικά λόγχισαν τις καρδιές τους. Η σωτηρία ήταν γεγονός.

Η τραγική εκείνη περιπέτεια και το αίσιο τέλος της, παρέμεινε για την πόλη μας, παρακαταθήκη μιας ανεξίτηλης σελίδος ποικιλόμορφων γεγονώτων, ανάμνηση ποικιλόμορφων συναισθημάτων, ιστορικό οδοιπορικό που αβίαστα οδηγεί τη σκέψη μας στο ιερό τρίπτυχο: Τίμιος Σταυρός – Εν τούτο Νίκα – Άγιος Νικήτας.

Ευελπιστώντας ότι τουλάχιστον προσέγγισα τον στόχο αυτού του άρθρου και ότι ανέσυρα μνήμες και παρόμοια βιώματα από την επάρατη κατοχική περίοδο και άλλων συνελλήνων.

Διατελώ με εκτίμηση

Αθανάσιος Δημ. Ιλαρίδης

Ταξίαρχος (ιπτάμενος) ε.α.

Πολεμικής Αεροπορίας