Ζωντανή Μετάδοση

Ενισχύστε τον Ιερό μας Ναό

Храмът Св.Георги в Нигрита

O ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Γεννήθηκε στις Σέρρες. Δεύτερος κτήτορας τής Ί. Μονής Τιμί­ου Προδρόμου Σερρών. Με το όνομα Ιωακείμ χρημάτισε Μη­τροπολίτης Ζιχνών (1328-1333). Βαριά ασθένεια τον υποχρέωσε σε παραίτηση από την ενεργό αρχιερατεία. Αργότερα επανήλθε στην προσφιλή του Μονή, όπου έγινε μεγαλόσχημος μοναχός με το όνομα Ιωάννης, με το οποίο από τότε μνημονεύεται και τιμάται. Κοιμήθηκε την 12η Δε­κεμβρίου 1333. Αναγνωρίσθηκε ως Άγιος από τον Πατριάρχη Κων/πόλεως Παχώμιο τον από Ζιχνών, πού κόσμησε δύο φορές τον πατριαρχικό θρόνο (1503-1504 και 1505-1514). Η μνήμη του τιμάται την 12η Δεκεμβρίου.


ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κάλλιστος Α' ήταν θιασώτης των αντιλήψεων του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Πασίγνωστος για την ευρυμάθειά του ό Κάλλιστος, ως μοναχός τής Μονής των Ιβήρων του Αγίου Όρους έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως για την πραότητα και την εγκράτειά του. Οικουμενικός Πατριάρχης έγινε στις 10 Ιουνίου του 1350 και διοίκη­σε την Ορθόδοξη Εκκλησία ως τις 27 Νοεμβρίου του 1353. Ανέβηκε για δεύτερη φορά στον οικουμενικό θρόνο στις 22 Νοεμβρίου του 1354. Στις αρχές Ιουνίου του 1364 ηγήθηκε μιας αυτοκρατορικής πρεσβείας προς την ηγεμονίδα των Σέρβων Ελισάβετ. Στην πόλη των Σερρών ασθένησε από λοιμώδη νόσο και τελείωσε το βίο του απρόοπτα. Η ηγεμονίδα Ελισάβετ ενταφίασε με μεγαλοπρέπεια τον Πατριάρχη στη Μη­τρόπολη Σερρών και ασφαλείς ενδείξεις βεβαιώνουν πως το μεγαλοπρεπές παρεκκλήσι αριστερά της εισό­δου του παλαιού Μητροπολιτικού Ιερού Ναού των Αγίων Θεοδώρων, στεγάζει τον τάφο του Οικουμενικού Πατριάρχη Καλλίστου Α'. Για το σύνολο των διδαχών του, τούς αγώνες του για την προάσπιση της ενότητας της Εκκλησίας από την ανταρσία και τις κακοδοξίες των δυτικών καθώς και τη συμβολή του στο θρίαμβο τής Ορθοδοξίας, η Εκκλησία μας συγκατέλεξε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κάλλιστο Α' μεταξύ των αγίων της και όρισε η μνήμη του να εορτάζεται στις 20 Ιουνίου εκάστου ενιαυτού.


ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΣΕΡΡΑΙΟΣ

Ο άγιος Νεομάρτυρας Ιωάννης ο Σερραίος ήταν γόνος μιας ευκατάστατης οικογένειας των Σερρών. Στην ακμή της νεότητάς του το θάρρος του να παρουσιάζεται σε δημόσιους χώρους ως ίσος προς τους κατακτητές και η λαμπρότητα της εμφανίσεώς του, προκάλεσαν το φθόνο των Τούρκων που τον διέβαλαν στις αρχές τους. Οι κατήγοροί του υποστήριξαν πως ο Νεομάρτυρας Ιωάννης δημόσια εξύβρισε την πίστη του προφήτη τους. Οι δικαστές του, εκτιμώντας τα δεδομένα, στην αρχή προσπάθησαν με υποσχέσεις για αξιώματα να τον δελεάσουν για να αλλάξει την πίστη του, καθώς θα είχαν κέρδος μεγάλο αν το παράδειγμα του έβρισκε και άλλους μιμητές.

Όταν οι προσπάθειές τους απέτυχαν, κατέφυγαν σε βασανιστήρια, μα στάθηκε αδύνατο να τον κάνουν να αλλάξει την πίστη του, αφού ο μάρτυρας Ιωάννης είχε την υποστήριξη του αγίου Θεοδώρου, που έφιππος του παραστεκόταν. Οι Τούρκοι ντροπιασμένοι από την αποτυχία τους αποφάσισαν το θάνατό του. Οι δήμιοί του, για να κάνουν το τέλος του πιο επώδυνο, τον ανέβασαν πάνω σε σωρό από φρύγανα και ξερά φύλλα και αφού του έδεσαν τα χέρια και τα πόδια, έβαλαν φωτιά στο εύφλεκτο υπόστρωμα.

Ο Άγιος Ιωάννης σε όλη τη διάρκεια του φρικτού του μαρτυρίου παρέμεινε ήρεμος και μάλιστα, σιγανά υμνολογούσε το Θεό. Ένας από τούς βασανιστές του, για να τον κάνει να σωπάσει, έσπρωξε βίαια έναν πάσσαλο στο στόμα του και επέφερε έτσι το τέλος του Αγίου.

Ό Άγιος Ιωάννης ο Σερραίος ήταν από τους πρώτους μάρτυρες για την πίστη του Χριστού από τους Αγαρηνούς κατακτητές. Μαρτύρησε μεταξύ των ετών 1481-1490. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 12 Μαΐου.


ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ Ο ΝΕ0Σ

Βλάστημα κατά την αγιορειτική πα­ράδοση της μαρτυρικής γης του Πόντου, ή κατ' άλλους ερευνητές της Ηπείρου, γεννήθηκε μεταξύ των ετών 1760-1770. Διετέλεσε ιερομόναχος στην Ιερά Σκήτη της Θεοπρομήτορος Άννης στο Άγιον Όρος. Στις Σέρρες ήλθε στις 30 Μαρτίου 1808, όπου και μαρτύρησε στις 4 Απριλίου του ίδι­ου χρόνου, απαγχονισθείς από τούς Τούρκους το βράδυ του Μεγάλου Σαββά­του. Η μνήμη του Ιερομάρτυρα εορτάζεται στην πόλη των Σερρών από το 1987 την Κυριακή του Θωμά.


ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ

Ο Ιερομάρτυρας Βενέδικτος γεννήθηκε περί το 1790 στη γη του Βισάλτη, στους πλησιόχωρους τό­τε οικισμούς Εζόβης (σημερινή Δάφνη) και Ομούρ-Μπέη (σημερινό παλιό Καστανοχώρι). Μοναχογιός μιας ευσεβούς οικογένειας, σε μικρή ηλικία ορφάνεψε από τη μητέρα του και ακολούθησε τον πατέρα του στο Άγιον Όρος, όπου στη Μονή του Πρωτομάρτυρα Αγίου Στεφάνου την επονομαζόμενη του Κωνσταμονίτου, συναριθμήθηκε στις τάξεις των δοκίμων μοναχών.

Οι πατέρες της Μονής του Κωνσταμονίτου, πριν αξιωθεί ό μικρός Βενέδικτος του αγγελικού σχήματος, με δαπάνες του Μοναστηριού τον έστειλαν στην επαρχία του Μητροπολίτου Κασσανδρείας Ιγνατίου, στο σχολείο του Πολυγύρου, να σπουδάσει τα θεία και ιερά γράμματα, τα λεγόμενα κοι­νά.

Μετά το πέρας των σπουδών επέστρεψε στο Μοναστήρι, όπου σε νόμιμη ηλικία περί το 1806, την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή ενδύθηκε το αγιώνυμο σχήμα.

Η πολιτεία του στο Μοναστήρι ήταν υποδειγματική. Φρόνιμος και σύννους από τα μικρά του χρόνια. Αγαπούσε τη συντροφιά των φρονίμων γερόντων ακολουθώντας την προτροπή του σοφού Σειράχ που είπε: «Με­τά συνετών έστω ό διαλογισμός σου, και πάσα διήγησίς σου έν νόμω Ύψιστου» (Σειράχ Θ. Ι5). Υπηρέτησε τις ανάγκες του κοινοβίου από όλες σχεδόν τις θέσεις των διακονημάτων, βελτιώνοντας καθημερινά την ψυχή του με την ταπείνωση και την υποταγή στην καλή μαθητεία. Ώριμος πια στο πνεύμα και λάμποντας από το φώς των αρετών και της ενθέου πολιτείας του, αξιώθηκε πε­ρί το 1820, σε ηλικία που προβλέπουν οι Κανόνες των Ιερών Συνόδων και των θεοφόρων Πατέρων, του αξιώματος της Ιερωσύνης.

Την επόμενη χρονιά, όντας χρήσιμος στη Μοναστική κοινότητά του για τη σοφία και την αρετή του, στάλθη­κε για υπόθεση «μυστική και αναγκαιότατη» , στο μετόχι του Μονα­στηρίου, στην σημερινή περιοχή της Καλαμαριάς (Θεσσαλονίκης), συνοδευ­όμενος και από άλλους πατέρες.

- Είχε η «μυστική και αναγκαιότατη» αυτή υπόθεση σχέση με το επαναστατικό κίνημα τής Μακεδονίας, που ο Εμμανουήλ Παππάς άρχισε να οργανώνει από τις 23 Μαρτίου του 1821, που έφτασε στο Άγιον Όρος;

- Στάλθηκαν οι πατέρες στην περιοχή της Καλαμαριάς, όπου ήταν το μετόχι τους, ως κήρυκες του επαναστατικού μηνύματος στη Θεσσαλονίκη, ή θυσίασαν τους εαυτούς τους στη μεγάλη υπόθεση της πατρίδας, δεχόμενοι ύστερα από απαίτηση των Τούρκων, να είναι όμηροι στα χέρια του αναπληρωτή διοικητή τής Θεσσαλονίκης, του θηριώνυμου λύκου Σερίφ Σιντίκ Γιουσούφ μπέη, πού περιγράφεται από τους ίδιους τους ομοφύλους του ως «άνθρωπος βάναυσος, τυραννικός και χριστιανομάχος (γκιαούρ ντουσμανή)»;

Όποια και εάν ήταν η αιτία της εξόδου του Ιερομάρτυρα Βενέδικτου από το Όρος, το βέβαιο είναι πω αρκετά πριν από τις 18 και 19 Μαΐου πού άρχισε η σφαγή των χριστιανών στη Θεσσαλονίκη, αυτός και περισσό­τεροι από εκατό πατέρες βρισκόταν στα χέρια του αιμοχαρούς Σερίφ Σιντίκ Γιουσούφ μπέη και βασανίζονταν στα υπόγεια του διοικητηρίου των Τούρκων, για να ομο­λογήσουν τη συμμετοχή τους στις προεπαναστατικές κινήσεις. Μόνη τους σωτηρία η άρνηση της πίστης τους. Μα κανείς από όλους τους φυλακισμένους και αναμφισβήτητα καταδικασμένους σε θάνατο χριστιανούς, δεν σκέφθηκε να αλλαξοπιστήσει. Όλοι τους προτίμησαν το θάνατο από την απώλεια της αγάπης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Η οργή των Τούρκων για τα γεγονότα του Πολυγύ­ρου στις 16 Μαΐου τού 1821 ξέσπασε στους φυλακισμέ­νους Θεσσαλονικείς και μοναχούς από το Άγιον Όρος. Στις 18 Μαΐου σφάζονται οι μισοί από τους φυλακισμέ­νους στο κονάκι του Γιουσούφ μπέη χωρίς οίκτο, ενώ η πόλη της Θεσσαλονίκης έχει μεταβληθεί σε ένα απέραντο σφαγείο όπου Τούρκοι και Εβραίοι σκοτώνουν αδιάκριτα τους χριστιανούς.

Στις 12 Ιουνίου του 1821, ο Ιερομάρτυρας Βενέδικτος μαζί με δεκάδες άλλους χριστιανούς αποκεφαλίζεται με εντολή του Γιουσούφ μπέη. Ο ίδιος εντολέας διέταξε τους Τούρκους στρατιώτες και να φυλάγουν τα αποκεφαλισμένα σώματα των Ελλήνων. Όμως, τη νύκτα «σταυρός αστράπτων ωσάν τον ήλιον» φαινόταν πάνω από τα μαρτυρικά λείψανα. Το φαινόμενο ήταν τόσο σπουδαίο και θαυμάσιο που τάραξε τους φύλακες, οι οποίοι αδυνατώντας να κρατήσουν το γεγονός κρυφό το ομολόγησαν στους χριστιανούς, που παρά την τρομοκρατία, πήγαιναν με διάφορα δώρα στον τόπο του μαρτυρίου για να ζητήσουν τα σώματα των αγαπημένων τους, προ­κειμένου να τα κηδέψουν χριστιανικά.

Έτσι με ομολογία των ίδιων των δημίων έγινε φανε­ρό πως οι άδικα θανατωμένοι χριστιανοί δικαιώθηκαν από τον μόνο Δίκαιο και Αληθινό Θεό και αξιώθηκαν της επουρανίου Βασιλείας Του.

Με αφορμή το υπερφυές σημείο του απαστράπτοντος ως ήλιου σταυρού, δόθηκε η άδεια στους χριστια­νούς να κηδέψουν τα μαρτυρικά λείψανα. Έκτοτε η μνήμη του Ιερομάρτυρα Βενέδικτου τιμάται στις 12 Ιουνίου, ημέρα του μαρτυρίου του.

 

designed by: Κώστας Χριστοδούλου