Ζωντανή Μετάδοση

Ενισχύστε τον Ιερό μας Ναό

Храмът Св.Георги в Нигрита

Διανύουμε ήδη το πρώτο στάδιο της περιόδου του Τριωδίου μιας μεγάλης περιόδου σε χρόνο αλλά βασικά και ιδιαίτερα σε πνευματικό περιεχόμενο. Και αυτό γιατί είναι μια περίοδος πνευματικής προετοιμασίας των χριστιανών όχι μόνο για τον απλό εορτασμό των τιμίων Παθών και της Αναστάσεως του Κυρίου Ιησού Χριστού αλλά και για την ουσιαστική βίωση των κοσμοσωτήριων αυτών γεγονότων.

Η προηγούμενη Κυριακή ήταν αφιερωμένη στην ευαγγελική περικοπή του Τελώνου και Φαρισαίου. Δίκαια η άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν να αναγιγνώσκεται την Κυριακή αυτή η παραπάνω παραβολή για να αντλήσουμε δύο παραδείγματα προς παραδειγματισμό μας. Το πρώτο παράδειγμα είναι προς αποφυγή· είναι η υποκριτική και άνευ μετανοίας στάσεως του Φαρισαίου απέναντι στο Θεό. Το δεύτερο παράδειγμα είναι προς μίμηση· και είναι αυτό του αμαρτωλού μεν Τελώνη, ο οποίος όμως με ειλικρινή μετάνοια δεν δίστασε να παραδεχτεί τα αμαρτήματά του να μετανιώσει γι’ αυτά και να πει τέλος απέναντι στο Θεό το ήμαρτον.

Το ίδιο ακριβώς δίδαγμα βγαίνει και από την αυριανή ευαγγελική περικοπή του Ασώτου Υιού, που δεν λογάριασε τίποτα απέναντι στην προσωρινή χαρά και απόλαυση· και απομακρυνόμενος από τον δημιουργό πατέρα του γεύθηκε ηδονές ποικίλες, οι οποίες τελικά τον οδήγησαν στην προσωπική του οδύνη και την βαθειά απόγνωση.

Στην παραβολή λοιπόν του Ασώτου υπάρχουν 3 πρόσωπα που το καθένα διαδραματίζει το δικό του ρόλο στην υπόθεση. Το πρώτο πρόσωπο είναι ο καλός πατέρας, που συμβολίζει τον Θεό -Πατέρα όλων των ανθρώπων, που περιμένει από εμάς τα παιδιά του, τα δημιουργήματά του, να επιστρέψουμε για να μας πάρει στην αγκαλιά του και να μας ανακουφίσει. Το δεύτερο πρόσωπο είναι ο αμαρτωλός και άσωτος μικρότερος υιός, και τρίτος ο δίκαιος αλλά υποκριτής μεγάλος αδελφός.

Θα ήθελα σήμερα να αντιπαραβάλουμε πρώτα τον χαρακτήρα- μετά όμως και την στάση, των δύο αυτών αδελφών της παραβολής, πράγμα που θα είναι και το δίδαγμα για όλους εμάς. Βλέπουμε πως οι δύο αυτοί άνθρωποι είναι εντελώς αντίθετοι, κατά πάντα και δια πάντα.

Ο μικρός αδελφός αφού έφτασε σε μια ηλικία απαίτησε από τον πατέρα του το «επιβάλλον μέρος της ουσίας» δηλαδή το μέρος της περιουσίας που θεωρούσε ότι του ανήκει. Και αφού πέρασαν κάποιες ημέρες, μάζεψε όλα τα υπάρχοντά του και πήγε σε μια μακρινή χώρα, τα ξόδεψε ζώντας «ασώτως». Τα χρήματα όμως και οι περιουσίες είναι κάτι που δύσκολα μαζεύονται και εύκολα ξοδεύονται. Έτσι και έγινε, η περιουσία του εξηντλήθη. Δεν του έφτανε μόνο αυτό αλλά έτυχε την περίοδο εκείνη να πέσει μεγάλη πείνα, με αποτέλεσμα να πεινάσει. Αφού δεν είχε τι άλλο να κάνει πήγε σε έναν πολίτη της χώρας εκείνης και έπιασε δουλειά. Η δουλειά που έκανε το αρχοντόπαιδο ήταν να βόσκει χοίρους. Την πείνα του προσπαθούσε να την ικανοποιήσει τρώγοντας την τροφή των χοίρων. Ακόμα όμως και από αυτό το ταπεινό και απάνθρωπο φαγητό δεν του έδινε το αφεντικό του. Έτσι καθισμένος ανάμεσα στους χοίρους αναλογιζότανε το τι ήταν και που έχει τώρα καταντήσει. Σ΄ αυτό το σημείο η οδύνη που του προκάλεσε η ηδονή της αμαρτίας τον συνέτριψε και ήρθε η μετάνοια. Με το συναίσθημα αυτό της μετανοίας, θυμήθηκε πως οι υπάλληλοι του πατέρα του περνούν καλύτερα, τους περισσεύει ψωμί, και αυτός κινδυνεύει να πεθάνει. Αποφάσισε τέλος ο Άσωτος να πάει στον πατέρα και να του ζητήσει να τον συγχωρήσει, να μην το ξανακαταστήσει βέβαια γιο του αλλά έναν απλό εργάτη του. Αφού γύρισε στο σπίτι του, ο πατέρας για να του ανταμείψει την ταπείνωση και την μετάνοια του έκανε πανηγύρι μεγάλο. Τον δέχτηκε πίσω με πολλή πατρική αγάπη.

Τότε εμφανίζεται και ο μεγαλύτερος αδελφός, ο δίκαιος και εργαζόμενος κοντά στον πατέρα του. Αυτός που φαινομενικά δεν είχε καμιά απαίτηση για την εργασία του. Είχε όμως την πεποίθηση πως ο πατέρας του του χρωστούσε και όπως ήταν υποχρεωμένος θα του έδινε όλη του την περιουσία. Εδώ στο σημείο αυτό είναι αδελφοί μου, που βγαίνει το δίδαγμα, που είναι το αυτό με το δίδαγμα της παραβολής του Τελώνου και του Φαρισαίου. Ο άσωτος μικρός αδελφός εδώ είναι στη θέση του τελώνη, είναι κλέφτης, σπάταλος, πόρνος, και γενικότερα φορέας κάθε αμαρτίας, αλλά ήρθε σε επίγνωση μετανόησε και ζήτησε από τον Θεό την συγχώρηση. Ο μεγαλύτερος αδελφός είναι στη θέση του Φαρισαίου, του άκακου, πιστού και μέχρις άκρων τηρητού των εντολών του Θεού που δεν έκανε κακό σε κανέναν αλλά ήταν υποκριτής αφού δεν δεχόταν μέσα στην ευρύτερη οικογένεια του πατέρα του ούτε τον ίδιο του τον αδερφό. Σίγουρα τέτοιοι άνθρωποι υπήρχαν πάντα σε όλες τις εποχές, υπάρχουν και σήμερα. Δεν δεχόμαστε τον αμαρτωλό αδελφό μας δίπλα μας μέσα στην αγκαλιά του Θεού. Θεωρούμε πως εμείς που δήθεν κρατούμε και αυτούς ακόμη τους τύπους, είμαστε καλύτεροι από τους άλλους αδελφούς μας. Πιστεύουμε πως κάνοντας τυπικά κάποιες υποχρεώσεις μας απέναντι στο Θεό, ανεβαίνουμε πιο «ψηλά» από τους συνανθρώπους μας. Είμαστε οι σύγχρονοι Φαρισαίοι οι υποκριτές εκείνοι, της εποχής του Χριστού για τους οποίους Εκείνος βροντοφώναξε τα «ουαί».

Πρέπει να έχουμε υπ΄ όψιν μας αγαπητοί μου πως η αγκαλιά του είναι τόσο μεγάλη που χωράει όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από τον μάταιο αυτό κόσμο. Αρκεί μόνο η ειλικρινής μετάνοια και επιστροφή.

Εύχομαι, μέσα από την ψυχή μου, στη φετινή Μεγάλη Τεσσαρακοστή όλοι να καταλάβουμε τα παραπτώματά μας, να συναισθανθούμε τα αμαρτήματά μας και να ζητήσουμε από τον Πανάγαθο Θεό -όπως ο Άσωτος- να μας δεχτεί όχι σαν παιδιά Του αλλά σαν ταπεινούς δούλους Του. Επίσης να βροντοφωνάξουμε εκ βάθους καρδίας και το ειλικρινές « Θεός λάσθητί μοί τ μαρτωλ» του Τελώνου. Ώστε επάξια να καταφέρουμε και φέτος να ζήσουμε στην κορυφή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής τα Άγια Πάθη του Ιησού Χριστού καθώς και την δι΄ ημας σωτήριον αυτού Ανάστασιν.

Γένοιτο.

designed by: Κώστας Χριστοδούλου