Ζωντανή Μετάδοση

Ενισχύστε τον Ιερό μας Ναό

Храмът Св.Георги в Нигрита

Η προσκύνηση του σταυρού του Χριστού, την οποία πανηγυρικά πραγματοποιεί σήμερα η εκκλησία, αποτελεί την επισφραγιστική κίνηση αυτοπαράδοσης του πιστού στον σωτήρα του. Η ειλικρινής προσκύνηση του σταυρού του Χριστού είναι ταυτόσημη με την απόλυτη εμπιστοσύνη μας στο έργο του Χριστού, «ὃς τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν αὐτὸς ἀνήνεγκεν ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ ἐπὶ τὸ ξύλον» του σταυρού. Πραγματικά, ο χριστιανός κάνει κάτι αδιανόητο τόσο για την κοσμική νοοτροπία όσο και για την ιουδαϊκή θρησκευτικότητα: τιμά και εμπιστεύεται τον τρόπο εκτέλεσης του Κυρίου του, διότι στον σταυρό βρίσκει το σημείο συνάντησης της πανανθρώπινης αθλιότητας και της απεριόριστης αγάπης του Θεού. Για την κοσμική νοοτροπία ο θάνατος είναι ένα αμετάκλητο τέλος και ο εξευτελιστικός θάνατος γίνεται αίτιο ντροπής και περνά στη λήθη. Για την ιουδαϊκή θρησκευτικότητα η σταύρωση δεν έχει τόπο στη δράση του μεσσία, εφόσον, κατά τον διαστρεβλωμένο μεσσιανισμό τους, ο μεσσίας είναι εξολοθρευτής και όχι πάσχων. Παραταύτα, ο Θεός, ο οποίος ενεργεί με παράδοξο τρόπο, μέσα από τον σταυρό αποκαλύπτει τη δική του δόξα, που ελκύει όλους εμάς κοντά του, όπως ο ίδιος το λέει: «Κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν. Τοῦτο δὲ ἔλεγε σημαίνων ποίῳ θανάτῳ ἤμελλεν ἀποθνήσκειν.».Ένα μεγάλο εμπόδιο που προβάλλει εντός μας και που αλλοιώνει την τιμή μας προς το σταυρικό έργο του Κυρίου μας, είναι η αυτοδικαίωση και η αυταρέσκεια. Όταν είμαστε τυφλωμένοι από τον εγωισμό μας, πιστεύουμε ότι μπορούμε να σωθούμε μόνοι μας, με τα έργα μας, τα οποία εμείς ορίζουμε ως καλά. Αναλώνουμε τη ζωή μας – και, αλίμονο, και τη ζωή των γύρω μας – επιδιδόμενοι στα αυτάρεσκα έργα μας και στο τέλος νομίζουμε ότι πετύχαμε τη σωτηρία. Τότε, όμως, έρχεται ως ολέθριο αποτέλεσμα η απόρριψη, ουσιαστικά, του σταυρού του Χριστού. Διότι, αν νομίζουμε ότι με τα δικά μας έργα θα σωθούμε, είναι σαν να θεωρούμε άκυρο, άχρηστο, αναποτελεσματικό το έργο του Κυρίου μας. Στην περίπτωση αυτή ζούμε χωρίς τον σταυρό, επειδή εμείς τον αρνηθήκαμε και γινόμαστε εχθροί του σταυρού, για τους οποίους θρηνεί ο Παύλος. Ίσως όλοι μας αυτή τη στιγμή να αναλογιστούμε πόσο οδυνηρό είναι αυτό και, φυσικά, θα εξαιρέσουμε τους εαυτούς μας. Μια προσεκτικότερη ματιά στο εσωτερικό μας, όμως, θα μας πείσει ότι σε κάποιο ποσοστό έχουμε αυτή την πρακτική της αυτοσωτηρίας. Συχνά-πυκνά επικαλούμαστε την καλοσύνη μας, το αξίωμα μας, τις ικανότητες μας και συμπεραίνουμε ότι αξίζουμε μια θέση στον παράδεισο. Με τον τρόπο αυτό αποκλείουμε το έργο του Χριστού, αφού βάζουμε πρώτο και σωτήριο το δικό μας έργο, και ατιμάζουμε το πάθος του Κυρίου μας.

Το δεύτερο πρόβλημα, που παρατηρείται, είναι η άρνηση του σταυρού ως τρόπου ζωής. Είναι ανώδυνο να κρεμάσουμε τον σταυρό στον λαιμό μας αλλά δεν τολμούμε ποτέ να κρεμάσουμε τη ζωή μας στον σταυρό! Και το να κρεμαστούμε στον σταυρό του Χριστού σημαίνει πολύ απλά το να τηρήσουμε τις εντολές του Χριστού. «Ε τις θέλει πίσω μου λθεν, παρνησάσθω αυτν κα ράτω τν σταυρν ατο κα κολουθείτω μοι.». Η πραγματική τιμή μιας αξίας είναι η εγκόλπωση της και η τιμή του σταυρού συνίσταται στη σταύρωση μας για χάρη εκείνου, που για μας σταυρώθηκε. Θα πρέπει συνέχεια να σκεφτόμαστε ότι «ασπάζομαι τον σταυρό» σημαίνει «ασπάζομαι, αποδέχομαι μια σταυρική-σταυρωμένη ζωή». Διαφορετικά καταντούμε τη ζωντανή σχέση με τον Θεό σε ψυχρή συναλλακτική θρησκευτικότητα: δείχνουμε ένα εξωτερικό σεβασμό σε ιερά αντικείμενα και περιμένουμε ως ανταπόδοση τη σωτηρία. Ωστόσο, πόσο μακριά είναι μια τέτοια ζωή από την αληθινή χριστιανική βιωτή!

Είναι σωστή η τοποθέτηση ότι εκτίθεται ο σταυρός προς προσκύνηση, ώστε οι πιστοί να αντλήσουν δύναμη για την πορεία τους προς τον Χριστό. Ποια δύναμη, όμως; Αφενός και πρωτίστως είναι η δύναμη του σταυρωμένου και αναστημένου Κυρίου μας, ο οποίος κατανίκησε κάθε εχθρική επιβουλή. Ασπαζόμενοι τον σταυρό, ασπαζόμαστε τον σταυρωμένο από τον οποίο πηγάζει η ζωή. Αφετέρου και δευτερευόντως, όταν πλησιάζουμε τον σταυρό, βλέπουμε δια πίστης ότι πάνω του είναι καρφωμένο το«χειρόγραφον» των αμαρτιών μας. Το χρέος των αμαρτιών μας δεν υπάρχει πια, διότι ο Χριστός το κατήργησε με τη σταυρική του θυσία. Πόσο θάρρος παίρνει ο πιστός βλέποντας τις δικές του αμαρτίες να μην είναι πλέον φορτωμένες πάνω του αλλά να είναι καρφωμένες μια για πάντα στον σταυρό του Κυρίου του! Πόση δύναμη λαμβάνουμε, όταν αισθανόμαστε ανακουφισμένοι από το βάρος της ενοχής! Αυτή είναι η δύναμη που αντλούμε από τον σταυρό: η αγαλλίαση της άφεσης, η ανανέωση της καρδιάς που ξέρει ότι ο Χριστός την αγαπά και την απαλλάσσει από κάθε ποινή. Αυτήν την αγαλλίαση, όμως, μόνο οι συντριμμένες καρδιές μπορούν αν τη βιώσουν. Μόνο όποιος αγάπησε πολύ δέχτηκε να ταπεινωθεί πολύ και, έτσι, ο Θεός του συγχωρεί τα πολλά αμαρτήματα.

Ακόμα κι αν ο κόσμος δεν θέλει τον σταυρό στη ζωή του, εμείς οι χριστιανοί τον εναγκαλιζόμαστε και τον κατασπαζόμαστε. Και ξέρουμε ότι όποιος μας ανεβάζει στον σταυρό, μας αποθέτει στην αγκαλιά της Αγίας Τριάδας. Πως γίνεται αυτό; Από τη στιγμή που ο Χριστός ανέβηκε στον σταυρό και άνοιξε την αγκαλιά του για όλους, όποιος ανεβεί στον σταυρό θα βρει αυτή την αγκαλιά ανοιχτή, θα βρει ορθάνοιχτη την πύλη της βασιλείας του Τριαδικού Θεού. Για αυτό ας μη φοβόμαστε τον σταυρό, μάλλον ας τον ποθούμε. Διότι για τον χριστιανό δεν υπάρχει σταυρός χωρίς τον Χριστό αλλά και ούτε ο Χριστός χωρίς τον σταυρό. Ο σταυρός του Χριστού είναι γλυκύς όσο και ο σταυρωμένος Χριστός.

«Δεῦτε προσκυνήσωμεν», λοιπόν, τον ζωοποιό σταυρό, την ιστορική απόδειξη της λύτρωσης μας, τον θρόνο του βασιλέως Χριστού, το ιλαστήριο των αμαρτιών μας, την άγκυρα της ελπίδας μας. Ας είναι ο σταυρός η συνεχής ενίσχυση των ταλαιπωρημένων συνειδήσεων μας, εφόσον θα μας υπενθυμίζει ότι στον σταυρό συναντήθηκε η αμαρτία μας με την αγιότητα του Θεού και η αγιότητα έλαμψε διαλύοντας το σκότος της αμαρτίας. Όση κι αν είναι η αμαρτία μας, απείρως μεγαλύτερη είναι η αγάπη του Θεού για μας, όπως την επ'εδειξε και απέδειξε στο Σταυρό Του.

 

designed by: Κώστας Χριστοδούλου