Λες και ήταν χθες...

     Πέρασαν κιόλας 14 χρόνια, βαδίζω ήδη στον 15 χρόνο της ιερατικής μου διακονίας.

     22 χρόνια διακονίας και 15 χρόνια ιεροσύνης! Αναπόφευκτα ο νους μου γυρνά στο παρελθόν!

     Πόσες χαρές... μα και πίκρες! Πόσες επιτυχίες... και άλλες τόσες αποτυχίες! Πόσες πτώσεις... και ισάριθμες αναστάσεις! Πόσες προσευχές μα και ραθυμία… Πόσα έπρεπε να κάνω και δεν έκανα... Πόσα δεν έπρεπε να κάνω και έκανα...

     Όλα αυτά τα χρόνια περνούν από το νου μου σαν κινηματογραφική ταινία. Τα χρόνια της διακονίας στους δύο Ιερούς Ναούς της Νιγρίτας, οι μήνες της υπηρεσίας στον Ιερό Ναό των Τριών Ιεραρχών στην Τερπνή αλλά και ο καιρός της υπηρεσίας μου στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου Νιγρίτας... Όλα σαν ταινία!

     Ενθυμούμαι τέτοιες στιγμές με ευγνωμοσύνη τους εν "τη θριαμβευούση" πλέον Εκκλησία ευρισκομένους: Τον Μητροπολίτη Μάξιμο τον εμπνεύσαντά με την επιθυμία της Ιερωσύνης, τον Γέροντά μου Χρυσόστομο Εσφιγμενίτη (τον Κατσουλιέρη) το πνευματικό μου αποκούμπι, τον πολιό Αρχιμανδρίτη Γερο-Άνθιμο Αραμπατζόγλου, τον π.Μιλτιάδη Ιλαρίδη τον βαπτίσαντά με, τον λεβέντη  π.Στέργιο Κοϊμτζή, τον π.Στέφανο Παπαγεωργίου που ήταν η ψυχή της παρέας και τόσους άλλους αγαθούς Λεβίτες από τους οποίους διδάχθηκα, ενισχύθηκα, ευεργετήθηκα και στηρίχθηκα.

     Μνημονεύω εκείνους που υπηρετούν ακόμη το επί γης Θυσιαστήριο του Θεού με πρώτο τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης Θεολόγο τον διδάξαντά με το Ευ Ζειν εν τη Εκκλησία αλλά και όλους τους άλλους καθ΄ οιονδήποτε τρόπο ευεργέτες μου πατέρες και αδελφούς.

     Η 2α του μηνός Ιανουαρίου είναι ημέρα που δεν λειτουργείται, συνήθως, αν δεν πέσει Σαββατοκύριακο. Για μένα όμως είναι λειτουργήσιμη ημέρα. Όπως και η 2α Ιανουαρίου 2003 ήταν ημέρα που δεν λειτουργούσε η Εκκλησία. Μα ο Άι-Γιώργης γέμισε! ¨Εν πληθούσει Εκκλησία τελέσαμε σήμερα την Θεία Λειτουργία και το Μυστήριο της Ιεροσύνης...¨ είχε πει ο Μακαριστός Μητροπολίτης Μάξιμος λίγο πριν το ¨Δι΄ευχών...¨. Οι Εκκλησιαζόμενοι εκείνη την ημέρα ήταν μερικές δεκάδες πάνω από τους χίλιους! Αυτούς τους ανθρώπους δεν θα τους ξεχάσω ποτέ! Σαν να μου είπαν εκείνη την ώρα ¨Τώρα έγινες πνευματικός πατέρας! Οφείλεις να θυσιασθείς! Να θυσιασθείς για την Εκκλησία... για μας...¨ Η συνείδησή μου το διασώζει αυτό από τότε μέχρι και σήμερα!

     Αλλά και όλους εκείνους που υπηρέτησα, υπηρετώ και θα συνεχίσω να υπηρετώ, όσο το επιτρέψει ο Κύριος ενθυμούμαι ευγνωμόνως!

     Και το επιδιώκω αυτό! Με τις ατέλειές μου... Με τις πτώσεις μου... Τα λάθη μου... Και συνεχίζω... Μα και θα συνεχίζω όσο θά΄ναι τα μάτια μου ανοικτά και τα χέρια μου θα κινούνται! Με τα μάτια στον Ουρανό και τα χέρια τεταμένα θα μνημονεύω¨Μνήσθητι Κύριε των εντειλαμένων εμοί τω Αναξίω εύχεσθαι υπερ αυτών!¨ Και... ¨ὧν ἑγῶ οὐκ ἐμνημόνευσα δι΄ἄγνοιαν, ἤ λήθην... Αὐτός μνημόνευσον, ὁ Θεός!¨