Ζωντανή Μετάδοση

Ενισχύστε τον Ιερό μας Ναό

Храмът Св.Георги в Нигрита

Ο Πανηγυρικός της 21ης Φεβρουαρίου 2021

Κύριε Δήμαρχε

Κύριε Βουλευτά

Κύριε Αντιπεριφερειάρχη

Κύριε Διοικητά του Α.Τ. Νιγρίτης

Κυρίες και κύριοι εκπρόσωποι των τοπικών αυτοδιοικητικών θεσμών

Κυρίες και κύριοι εκπρόσωποι αρχών και φορέων.

Αγαπητοί Κυρίες και κύριοι

 

Στις 25 Μαρτίου του 1937, το Κοινοτικό Συμβούλιο Νιγρίτας αποφάσισε την καθιέρωση της 21ης Φεβρουαρίου, ως «Τοπικής Εθνικής Εορτής…». Έκτοτε η επέτειος εορτάζεται αδιαλείπτως κάθε χρόνο σαν σήμερα ενώνοντας τα εξής τρία γεγονότα:

  1. Την απελευθέρωση της Νιγρίτας από τον 550 χρόνων οθωμανικό ζυγό, με απελευθερωτή τον συντοπίτη μας Καπετάν Γιώργη Γιαγκλή στις 22 Οκτωβρίου 1912, 4 μέρες πριν μπει στη Θεσσαλονίκη ο Ελληνικός στρατός υπό τον Αρχιστράτηγο διάδοχο Πρίγκιπα Κωνσταντίνο.
  2. Την αποχώρηση των βουλγαρικών στρατευμάτων από τη Νιγρίτα για πρώτη φορά την 21η Φεβρουαρίου 1913.
  3. Την αποχώρηση του βουλγαρικού στρατού για δεύτερη φορά στις 20 Ιουνίου 1913 μετά το ολοκαύτωμα της Νιγρίτας και της περιοχής της.

 

Ας δούμε εν ολίγοις τα 3 γεγονότα τα οποία γιορτάζουμε μαζί κατά την ημέρα αυτή.

  1. Η κήρυξη του ελληνοτουρκικού πολέμου το 1912 και η ευνοϊκή εξέλιξη των πολεμικών επιχειρήσεων της Ελλάδας και των συμμάχων της είχε τεράστια απήχηση στον Ελληνισμό της Μακεδονίας. Η Νιγρίτα με την επαρχία της βρισκόταν και αυτή σε αναβρασμό εξαιτίας του φόβου μήπως τα βουλγαρικά στρατεύματα προλάβαιναν και έμπαιναν στην πόλη πριν από τον Ελληνικό Στρατό. Ο Βουλγαρικός Στρατός χωρίς να αντιμετωπίζει σοβαρή αντίσταση από την πλευρά των Τούρκων κατέβαινε προς τη θάλασσα, επιχειρώντας να καταλάβει, όσο το δυνατό περισσότερα Μακεδονικά εδάφη.

Το 1912, είχε αποφασισθεί από το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο ο σχηματισμός ένοπλων σωμάτων προσκόπων, που θα χρησιμοποιούνταν στη Μακεδονία μαζί με σώματα μακεδονομάχων ως προπομποί του Ελληνικού Στρατού. Ενώ λοιπόν ο Ελληνικός Στρατός μαχόταν έξω από τη Θεσσαλονίκη, πριν ακόμη την απελευθερώσει, ο καπετάν Γιαγκλής μπόρεσε να καταλύσει τις οθωμανικές φρουρές της Νιγρίτας και να καταλάβει μετά από δίωρη μόλις αψιμαχία την πόλη και την περιοχή «εν ονόματι της Ελλάδος». Ο καπετάν Γιώργης Γιαγκλής απελευθέρωσε την περιοχή μας, για να μην προλάβει να την καταλάβει ο Βουλγαρικός Στρατός. Ποια θα ήταν άραγε η εξέλιξη του πολέμου αν ο ηρωικός Γιαγκλής δεν απελευθέρωνε την περιοχή δυτικά του Στρυμόνα; Έτσι την 23ην Οκτωβρίου 1912  καταλήφθηκε η Νιγρίτα από τον Καπετάνιο μας με τα παλικάρια του, οι οποίοι και ύψωσαν σε αυτήν την Ελληνική Σημαία.

Ο Γεώργιος Γιαγκλής ανέλαβε τα καθήκοντα του πρώτου φρουράρχου στην απελευθερωμένη πόλη και περιοχή της Νιγρίτας. Κατέλαβε όλα τα δημόσια κτίρια και εγκατέστησε πρόχειρες αρχές από ντόπιους Νιγριτινούς. Μάζεψε και αποθήκευσε τρόφιμα στις αποθήκες του Μπεζεστενίου, αφόπλισε τους μουσουλμάνους κατοίκους των γειτονικών χωριών και αμέσως μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, στις 26 Οκτωβρίου, ειδοποίησε τις Ελληνικές Αρχές για την κατάσταση που δημιουργήθηκε στην περιοχή μας, ώστε να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα. Η περιφέρεια της Νιγρίτας, από το χωριό Στρυμονικό μέχρι τις εκβολές του Στρυμόνα, απελευθερώθηκε, ενώ έως το τέλος του Ιανουαρίου του 1913 διοικήθηκε από το σώμα του καπετάν Γιαγκλή κερδίζοντας την εμπιστοσύνη ακόμη και των μουσουλμανικών πληθυσμών της περιοχής.

Οι Βούλγαροι όμως, δεν αναγνώρισαν την απελευθέρωση της Νιγρίτας ως τετελεσμένο γεγονός. Βουλγαρικός στρατός ήρθε και εγκαταστάθηκε, ως δήθεν συμμαχική δύναμη στην πόλη με την πρόφαση της ανάπαυσης και της ανακούφισης από τις κακουχίες του πολέμου ενάντια στους Οθωμανούς. Επωφελούμενοι της αρχικής απουσίας Ελληνικού Στρατού δεν έδωσαν καμιά σημασία ή αναγνώριση στο ανταρτικό σώμα του Γιαγκλή, το οποίο μάλλον θεώρησαν μονάδα μη υπολογίσιμη.

Η Νιγρίτα και η περιοχή της κρίθηκαν, στον επιχειρησιακό σχεδιασμό του ελληνικού στρατού, ως ο απαραίτητος γεωγραφικός χώρος για τη στήριξη της συμπρωτεύουσας, πλέον, του ελληνικού κράτους. Η ελεύθερη ελληνική Θεσσαλονίκη χρειαζόταν αναγκαία ενδοχώρα για την ασφάλειά της. Σε εφημερίδα της εποχής διαβάζουμε: “…Πώς δύναται να ζήση Θεσσαλονίκη άνευ επαρκούς μεσογειακής περιοχής, με τον Λαγκαδάν και τα προς βορράν της Νιγρίτης μη Ελληνικά; Θα είνε εκτεθειμένη εις πάσαν από ξηράς προσβολήν και μποϋκοταριζομένη θα κατήντα νεκρόπολις….”

Από το Νοέμβριο κιόλας του 1912, άρχισαν οι προστριβές και οι μικροσυμπλοκές μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων. Έτσι, στην περιοχή της Νιγρίτας, δημιουργήθηκε μια εντελώς ιδιόμορφη στρατιωτική και πολιτική κατάσταση. Οι Βούλγαροι διεκδικούσαν την συγκυριαρχία των περιοχών αυτών, όπως και της Θεσσαλονίκης, με τελικό στόχο την ολοκληρωτική κατάληψή τους. Ο Καπετάν Γιαγκλής όμως ήταν εδώ και ήταν η εγγύηση της Ελληνικότητας για την περιοχή μας! Αυτό βέβαια οι Βούλγαροι δεν του το συγχώρεσαν ποτέ!

 

  1. Τον Φεβρουάριο του 1913, οι Βούλγαροι ενέτειναν τις προσπάθειές τους να καταλάβουν την πόλη. Η σύγκρουση δεν άργησε. Ο Βουλγαρικό στρατός, πάνω από πεντακόσιοι άνδρες ιππικό και πεζικό, κατέχοντας τα βόρεια από την Τερπνή υψώματα και ελέγχοντας την κοιλάδα με τα δύο πυροβόλα που διέθεταν, άρχισαν να βάλλουν τα ξημερώματα της 17ης Φεβρουαρίου εναντίον των Ελλήνων στρατιωτών, που είχαν παραταχθεί στη θέση ¨Πλατανούδια¨ στην Τερπνή, και της Νιγρίτας.

Παράλληλα όμως με τα παραπάνω διαδραματιζόμενα επεισόδια με τους Βουλγάρους, σημειώθηκαντα ανάλογα και μέσα στη Νιγρίτα. Οι Βούλγαροι, διακόσιοι στρατιώτες περίπου εντός της πόλης, επιχείρησαν να καταλάβουν το Διοικητήριο και την αποθήκη τροφίμων και πυρομαχικών στο Μπεζεστένι. Ζητούσαν να εγκαθιδρύσουν δική τους πολιτική διοίκηση και να αναλάβουν τον έλεγχο της πόλης και ολόκληρης της περιοχής. Εφημερίδα της εποχής αναφέρει: «…Η πόλις ολόκληρος παρουσίαζε τας ημέρας εκείνας αληθή συναγερμόν. Στρατός ελληνικός και όλοι οι πολίται Νιγρίτης οι δυνάμενοι να φέρουν όπλα, ως ένα σώμα αντιμετώπισαν πολύ ψύχραιμα και αυθόρμητα την έφοδον των Βουλγάρων και τους έτρεξαν εις απαίσχυντον φυγήν...»

Στις 19 Φεβρουαρίου ο Πρίγκηπας Νικόλαος, επικεφαλής του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλονίκη, γράφει στο Βούλγαρο Στρατηγό Χασαψίεφ: «…το αδιαφιλονείκητον δικαίωμά μας επί της προτεραιότητος κατοχής εν τω διαμερίσματι της Νιγρίτης μας εμποδίζει από του να επιτρέψωμεν εις τον (Βούλγαρον) διοικητήν Σερρών να αναμιγνύεται εις την διοίκησιν των μερών τούτων….». Οι Βούλγαροι παρόλα αυτά είχαν αποφασίσει να εντάξουν τη Νιγρίτα στο στρατηγικό σχεδιασμό τους.  «Η αγανάκτηση και η θλίψη μου…», γράφει ο πρίγκηπας Νικόλαος στον Χασαψίεφ, «…είναι τόσο μεγάλη, ώστε μου είναι αδύνατο να περιγράψω τα αισθήματά μου, αλλά πρέπει να αφήσω ισχυρή κραυγή διαμαρτυρίας για τη συμπεριφορά και διαγωγή των υπευθύνων για το επεισόδιο της Νιγρίτας, το οποίο είναι πράξη απαραδειγμάτιστη στην ιστορία των εθνών».

Μέσα στην πόλη οι αντάρτες του καπετάν Γιαγκλή εξουδετέρωσαν την πονηρή απόπειρα των Βουλγάρων, τους οποίους ανάγκασαν να κλεισθούν στην «Ελληνική Σχολή Νιγρίτης», την οποία είχαν μετατρέψει σε στρατώνα. Ωστόσο, ένα γεγονός σημάδεψε την έκβαση της κατάστασης. Ένας χωρικός από το γειτονικό χωριό Φλάμπουρο, με ανδρεία και έξυπνο τέχνασμα, πέταξε μέσα στο κτίριο αναμμένο πετρέλαιο εξαναγκάζοντας τους Βουλγάρους να εγκαταλείψουν πανικόβλητοι το σχολείο και να συλληφθούν. Μετά από αυτό το επεισόδιο και την τροπή που πήραν τα πράγματα μέσα στη Νιγρίτα, οι Βούλγαροι που ήταν στρατοπεδευμένοι ανάμεσα στην Αγία Παρασκευή και στην Τερπνή, εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και έφυγαν για τις Σέρρες, βασανίζοντας και σκοτώνοντας τους ανθρώπους που συναντούσαν στο δρόμο τους.

Στη φυγή τους οι Βούλγαροι απήγαγαν από το χωριό Δημητρίτσι ως ομήρους, τον Ιερέα, το Δάσκαλο και οκτώ άλλους Προκρίτους.. Η ανακάλυψη των πτωμάτων των δέκα Προκρίτων του Δημητριτσίου οι οποίοι βρέθηκαν δολοφονημένοι μέσα στα νερά του ποταμού Στρυμόνα αποκάλυψε τις βουλγαρικές προθέσεις και την ύπαρξη σχεδίου παρά τις αρχικές εικασίες ό,τι οι Πρόκριτοι αυτοί σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των μαχών.

Ήταν φανερό ότι τα γεγονότα του Φεβρουαρίου στη Νιγρίτα προκλήθηκαν από την αμφισβήτηση της ελληνικής δικαιοδοσίας στην περιοχή εκ μέρους των Βουλγάρων. Οι Βούλγαροι έφυγαν τελικά ηττημένοι από τη Νιγρίτα στις 21 Φεβρουαρίου του 1913, ημερομηνία που εντυπώθηκε στη συνείδηση των κατοίκων ως ημέρα όπου ύστερα από πολύ αίμα και αγώνες κατοχύρωσαν την ελευθερία τους. Δεν είναι τυχαίο ότι στη μνήμη των Νιγριτινών έμειναν ανεξίτηλα πέρα από τους Μακεδονομάχους Καπετάν Γιαγκλή με τα ηρωικά παλικάρια του καί τα ονόματα των αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού που συμμετείχαν στα γεγονότα του Φεβρουαρίου του 1913, οι οποίοι τελικά αποτυπώθηκαν  σε ονομασίες των κεντρικότερων οδών της πόλης: Σταυριανοπούλου, Κορδογιάννη, Γαρδίκα, Γαργαλίδη, Μήττα, Φάλαγγα, κ.ά.

 

  1. Μετά την υπογραφή του ελληνοβουλγαρικού συμφώνου της 21ης Μαΐου 1913, με το οποίο καθοριζόταν η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της Ελλάδος και της Βουλγαρίας, η Νιγρίτα παρέμεινε μέσα στην ελληνική επικράτεια. Η συνοριακή γραμμή περνούσε δέκα χιλιόμετρα βόρεια από την πόλη. Ωστόσο, οι Bούλγαροι έχοντας εδαφικές απαιτήσεις, τον Ιούνιο του 1913, παραβίασαν την ουδέτερη ζώνη και κατέλαβαν τη Νιγρίτα, η οποία δέσποζε στο δρόμο Θεσσαλονίκης - Σερρών.

Η επίθεση του βουλγαρικού στρατού ξεκίνησε τα ξημερώματα της 17ης Ιουνίου 1913 και υπήρξε αποτελεσματική. Ο ελληνικός στρατός άρχισε συνειδητά να υποχωρεί από τις θέσεις του στη Νιγρίτα. Η διαταγή όμως ήταν να μην ενημερωθούν οι Νιγριτινοί για να μην αντιληφθούν οι Βούλγαροι πως η οπισθοχώρηση ήταν μέρος του Ελληνικού σχεδίου. Το Ελληνικό κράτος καταδίκασε σε άδικο αλλά και τραγικό θάνατο τους κατοίκους της Νιγρίτας. Ένας όμως γενναίος Έλλην αξιωματικός δεν υπάκουσε στις διαταγές των ανωτέρων του λυπούμενος τους ανυποψίαστους Νιγριτινούς. Το πρωί της 17ης Ιουνίου με εντολή του ιδίου ακούστηκε τελικά μια κανονιά στη Νιγρίτα, οι κάτοικοι της οποίας έντρομοι μάζεψαν ό,τι μπορούσαν από τα σπίτια τους, πήραν τις οικογένειές τους και έφυγαν. Όχι όμως όλοι. Πολλές εκατοντάδες Νιγριτινοί έμειναν στα σπίτια τους, κυρίως ηλικιωμένοι και γυναικόπαιδα. Οι κάτοικοι μετακινήθηκαν στο χωριό Αρέθουσα, στο οποίο θα έβρισκαν προστασία και περίθαλψη από τις ελληνικές αρχές.

Ο τρόμος και η φρίκη ήταν ζωγραφισμένα στα πρόσωπα των πολιτών. Μέσα στους θρήνους και την παραζάλη πολλοί γονείς έχασαν τα παιδιά τους, πολλά από τα οποία παρέλαβαν μαζί τους οι στρατιώτες και τα παρέδωσαν την επομένη στις ελληνικές αρχές στην Αρέθουσα. Από τους φυγάδες σχηματίστηκε φάλαγγα δύο και περισσοτέρων χιλιομέτρων, από την οποία δεν άκουγε κανείς τίποτε παρά μόνο κλάματα και θρήνους. Ο βουλγαρικός στρατός μπήκε στη Νιγρίτα το πρωί της 18ης Ιουνίου 1913. Τα καταστήματα και τα σπίτια της εύρωστης πόλης λεηλατήθηκαν και το προϊόν της αρπαγής, μεταφέρθηκε με στρατιωτικές άμαξες στις Σέρρες.

Το απόγευμα της 18ης Ιουνίου το Ελληνικό Στρατηγείο διέταξε την αντεπίθεση. Στις 19 Ιουνίου 1913, μετά από μάχη κοντά στο χωριό Σκεπαστό ο βουλγαρικός στρατός υποχώρησε βόρεια, στις θέσεις από όπου ξεκίνησε. Η υποχώρηση των Βουλγάρων έγινε τη νύχτα, 19 προς 20 Ιουνίου, αφού προηγουμένως πυρπόλησαν τη Νιγρίτα και θανάτωσαν με βάναυσο τρόπο όσους κατοίκους δεν την είχαν εγκαταλείψει: «Την μεσημβρίαν της Τρίτης ήρξαντο καίοντες τας διάφορας οικίαςΟι στρατιώται φέροντες πετρέλαιον και άχυρον έθετον πυρ υπό τας διαταγάς των αξιωματικών…»

Ο συνταγματάρχης Σωτήλης αναφέρει πως όταν εισήλθε στη Νιγρίτα βρήκε «…την μέχρι προ ολίγου ευημερούσαν πολίχνην μεταμορφωμένην εις καπνίζοντα ερείπια και εις σφαγείον...». Η Νιγρίτα ήταν η πρώτη πόλη στη σειρά των μαρτυρικών πόλεων που καταστράφηκαν κατά τον Β΄ Βαλκανικό πόλεμο και αναλογικά προς το μέγεθός της έπαθε ίσως τη μεγαλύτερη καταστροφή!

Οι δολοφονηθέντες Νιγριτινοί από τους Βουλγάρους στρατιώτες και κομιτατζήδες ανέρχονται σύμφωνα με τα πρώτα επίσημα στοιχεία σε 470 μαζί μερικές εκατοντάδες αγνοούμενους. Άλλες μετρήσεις, κατοπινές, ανεβάζουν τα θύματα σε τριψήφιο αριθμό. Το τραγικότερο όμως δεν είναι ο αριθμός των δολοφονημένων αλλά ο τρόπος της δολοφονίας τους. Όταν μπήκε ο Ελληνικός Στρατός στη Νιγρίτα βρήκε όχι απλά εκατόμβες θυμάτων αλλά σωρούς βιασμένων, γδαρμένων, κατατεμαχισμένων και διαμελισμένων ανθρώπινων σωμάτων! Ο θάνατός τους, σύμφωνα με τις μαρτυρίες και τις περιγραφές ήταν απερίγραπτα μαρτυρικός.

Από τα 1450 κτίρια της Νιγρίτας σώθηκαν μόνο τα 49, μεταξύ των οποίων οι δύο Εκκλησίες, όλα τα υπόλοιπα πυρπολήθηκαν από τους Βουλγάρους κατά την οπισθοχώρησή τους και την αντεπίθεση του ελληνικού στρατού.

Το Κοινοτικό Συμβούλιο της Νιγρίτας, στις 25 Μαρτίου του 1937, αποφάσισε την καθιέρωση ετήσιου εορτασμού των τριών παραπάνω γεγονότων, του 1912-1913, στις 21 Φεβρουαρίου. Η 21η Φεβρουαρίου καθιερώθηκε ως Τοπική Εθνική εορτή: «…συμβολιζούσης την απελευθέρωσιν της πόλεως Νιγρίτης εκ του Τουρκικού ζυγού αφ' ενός και εκ της Βουλγαρικής βουλιμίας αφ' ετέρου…» Ο καπετάν Γιαγκλής με τα παλικάρια του, οι κάτοικοι της πόλης μαζί με τον ελληνικό στρατό αντιμετώπισαν πολύ ψύχραιμα και αυθόρμητα την έφοδο των Βουλγάρων και τους έτρεψαν σε φυγή «εκδηλώνοντας υφ' όλας αυτάς τας εκφάνσεις τη φιλοπατρία και τη γενναιοφροσύνη του λαού της Νιγρίτης...». Η μέρα αυτή, όπως αναφέρει η απόφαση, «…θα συμβολίζη στους αιώνες την αυταπάρνησιν και τον πατριωτισμόν των Νιγριτινών εις τας επερχομένας γενεάς».

          Αγαπητοί Κυρίες και Κύριοι

     Μαζευτήκαμε σήμερα, 108 χρόνια μετά τα γεγονότα που γιορτάζουμε για να ευχαριστήσουμε τους απελευθερωτές μας για τον αγώνα τους να ελευθερώσουν τον τόπο αυτό από τον τουρκικό ζυγό αλλά και να τον διατηρήσουν Ελληνικό ενάντια στον πανσλαβισμό. Για να ελευθερωθεί αυτός ο τόπος αλλά και να παραμείνει Ελληνικός χύθηκε αίμα, χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, καταστράφηκαν πόλεις και χωριά! Οι πρόγονοί μας ιδιαίτερα από το 1821 και εξής για τον Ιερό Σκοπό διέθεσαν όχι μόνο τις περιουσίες τους αλλά θυσίασαν και τις οικογένειές τους και την ζωή τους ακόμη. Αγωνίσθηκαν για να φανεί η Μακεδονία πως είναι μόνο Ελληνική, η γλώσσα των Μακεδόνων είναι Ελληνική και η εθνικότητας των Μακεδόνων είναι ίσως Ελληνικότερη όλων των Ελλήνων! Κι ενώ τότε οι πρόγονοί μας αγωνίσθηκαν, θυσιάζοντας τα πάντα,  βρέθηκαν σήμερα κάποιοι που θέλησαν να κρατήσουν τις καρέκλες τους και να στήσουν τις πολιτικές καριέρες τους επάνω στο ηρωικό αίμα των Ηρώων ξεπουλώντας τον «υπέρ βωμών και εστιών αγώνα» τους.

Με τί «μούτρα» κύριοι και κυρίες αντέχουμε να αντικρύσουμε αυτούς που τότε αγωνίσθηκαν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι και εκμεταλλευόμενοι την ελευθερία μας να ξεπουλήσουμε τον αγώνα και τα κατορθώματά τους;

Έχω αναφέρει ξανά τον προφητικό λόγο του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και δεν θα σταματήσω να το λέω πως: «η Μακεδονία θα σώσει την Ελλάδα γιατί κάποια Ελλάδα αποφάσισε να αυτοκτονήσει…».

Ναι λοιπόν, το ξεπούλημα της Μακεδονίας από κάποιους ήρθε να ξυπνήσει και να ενώσει όλους τους Έλληνες! Γιατί κάποιοι ¨Έλληνες¨ αποφάσισαν να ξεπουλήσουν την Πατρίδα!

Το ξεπούλημα της Μακεδονίας μας λοιπόν ξύπνησε όλους τους Πατριώτες όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και τους ευρισκόμενους σε όλο τον κόσμο!

Η Μακεδονία ένωσε όλους τους Έλληνες!

Η Μακεδονία λοιπόν θα σώσει ολόκληρη την Ελλάδα!

Γιατί πλέον οι Έλληνες δεν κοιμούνται!

Περιμένουν στη γωνία να δούνε τι θα πράξουν οι έχοντες σήμερα την ευθύνη για την διατήρηση της ψευτοσυμφωνίας των Πρεσπών! Περιμένουν να δούνε τι θα γίνει στο γαλανόλευκο Αιγαίο και όλη την ανατολική Μεσόγειο. Περιμένουν να δούν τι θα γίνει με το λαθρομεταναστευτικό που απειλεί πλέον την Ελληνικότητα του τόπου αυτού. Περιμένουν και θα κρίνουν…. Περιμένουν σαν το ηφαίστειο που ξυπνά, βγάζει καπνούς και είναι έτοιμο, με την παραμικρή αφορμή, να εκραγεί και να κάψει αυτούς που το ξύπνησαν!  Οι σύγχρονοι Έλληνες, αφυπνισμένοι πλέον, είμαστε έτοιμοι να αποδείξουμε πως είμαστε παιδιά των ηρώων του 1821, των Μακεδονομάχων, των τσολιάδων του έπους της Πίνδου αλλά και του έπους του Ιστίμπεη, του Ρούπελ και άλλων Οχυρών του Μεταξά, απέναντι σε οποιαδήποτε απειλή, είτε εξωτερική, εξ ανατολών θαλάσσης και ξηράς ή απ΄όπου αλλού, είτε εσωτερική, σαν βρεθούν κάποιοι να ξεπουλήσουν αιματοβαμμένα χώματα, ύδατα, ιστορία και γενικότερα κληρονομιά! 

''Εσείς πουλιά μ', πουλιά μ' πετούμενα, πετάτε στον αέρα, μην είδατε πουλιά μ' το Γιώργη μας, τον Καπετάν Γιαγλή μας…»

Θα ήθελα κλείνοντας να παρακαλέσω εκείνα τα πουλιά, τα πετούμενα, του γνωστού δημοτικού τραγουδιού, αν δουν τον καπετάν Γιαγκλή με τα παλικάρια του κι όλους τους Μακεδονομάχους, να τους αναγγείλουν κατά το σπαρτιατικό επίγραμμα των Θερμοπυλών πως :Εμείς, τα παιδιά τους «ενθάδε ιστάμεθα τοις κείνων ρήμασι, και ουχί μόνον ρήμασι αλλά και πράξεσι πειθόμενοι»! Γιατί πέρασε η ώρα των λόγων και ήρθε η ώρα για πράξεις!

Ο Γέρος του Μωριά έλεγε:

«Έλληνες! Έλληνες! Πως κάνετε έτσι μωρέ….; Εσείς δεν ήσαστε που τους νικήσατε στο Βαλτέτσι; σείς δεν πατήσατε το κάστρο στην Τριπολιτσά; Τώρα θα λιγοκαρδήσουμε; Σηκώστε ψηλά το κεφάλι!... Να είστε σίγουροι πως ταχιά πάλι εμείς θα είμαστε νικητές!...»

Η Υπέρμαχος στρατηγός Κυρία Θεοτόκος θα συνεχίσει, όπως τότε, να σκεπάζει την Πατρίδα μας!

 Άς ενδυναμώνει έτι περισσότερο τις πανίσχυρες Ένοπλες Δυνάμεις μας και τα άξια Σώματα Ασφαλείας στον αγώνα τους!

Ας δώσει όμως και νου στους πολιτικούς μας, να ενωθούν απαξάπαντες χαράσσοντας από κοινού εθνωφελή πολιτική, να διαχειρισθούν ελληνοπρεπώς τα δίκαια της Πατρίδας μας γιατί οι συνέπειες των τυχόν κακών, μειοδοτικών, χειρισμών τους θα είναι πικρές για εκείνους, για τους Έλληνες και για την Ελλάδα!!!

Είμαστε παιδιά ηρώων και αυτό δεν λέγεται απλά, αλλά αποδεικνύεται!

Ζήτω οι ήρωες αγωνιστές για την απελευθέρωση της Νιγρίτας, της Μακεδονίας μας, της Ελλάδας μας!

 

 

designed by: Κώστας Χριστοδούλου