Τ Ο Δ Α Σ Ο Σ
ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΝΙΓΡΙΤΗΣ
Η ιστορία του δάσους που ανήκει στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Νιγρίτης αρχίζει το 1758, όταν με «Υψηλό φερμάνιο» (δηλαδή φιρμάνι που προήρχετο από την Υψηλή Πύλη, που σημαίνει από τον ίδιο τον Σουλτάνο) αφιερώθηκαν 213.000 στρέμματα δάσους στον Ιερό Ναό. Η δασική αυτή έκταση οριοθετούνταν με συγκεκριμένες περιοχές, αναφέρονταν δε ως δάσος ¨Λιάσκα¨. Η περιοχή αυτή δόθηκε ως ιδιοκτησία του Ναού για συγκεκριμένη χρήση, δηλαδή για βοσκή ζώων, ξύλευση και κατασκευή κάρβουνου.
Τη αυτή δασική έκταση εκμεταλλεύετο το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο, φυσικά προς όφελος του Ιερού Ναού, μέχρι και την απελευθέρωση από τους Τούρκους. Στη συνέχεια, με την απελευθέρωση και τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους, ο Ναός σταμάτησε να εκμεταλλεύεται το δάσος, άγνωστο για ποιον λόγο.
Όταν στη δεκαετία του 1930, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο αποφάσισε και πάλι την εκμετάλλευση της ιδιοκτησίας του, βρέθηκε αντιμέτωπο με το Ελληνικό κράτος, που δεν αποδέχονταν την κυριότητα του δάσους από τον Ιερό Ναό για ευνόητους λόγους. Τότε το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο προέβη σε δικαστικό αγώνα κατά του Ελληνικού κράτους, το οποίο έπληττε την κυριότητα της ιδιοκτησίας του. Η περίοδος εκείνη όμως ήταν δύσκολη. Βρισκόμαστε στην περίοδο που την Ελλάδα κυβερνούσε η δικτατορία του Ιωάννου Μεταξά. Είναι γνωστό ότι είχαν πληγεί οι δημοκρατικές διαδικασίες στη χώρα μας. Έτσι ο τότε Υπουργός Βορείου Ελλάδος ερχόμενος αυτοπροσώπως στη Νιγρίτα διατάζει την προφυλάκιση των μελών του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου προς εκφοβισμό, για να σταματήσουν τον αγώνα για την διεκδίκηση της περιουσίας του Ναού. Από τους τότε Εκκλησιαστικούς Συμβούλους μας είναι γνωστός μόνο ένας, και αυτός από την προφορική παράδοση φέρεται να λέγεται Γκαδρής. Ο εκφοβισμός επιτυγχάνεται, το θέμα της διεκδικήσεως σταμάτησε, και με παρέμβαση του τότε Μητροπολίτου Σερρών Κωνσταντίνου Μεγγρέλη τελικά οι Εκκλησιαστικοί Σύμβουλοι αποφυλακίστηκαν.
Από τα διασωθέντα πρακτικά του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου μαθαίνουμε ότι με την υπ’ αριθμόν 5 πράξη του, της 16ης Μαρτίου 1952 εγείρεται και πάλι θέμα για την διεκδίκηση του δάσους. Ξεκινά έτσι από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο ένας αγώνας, ο οποίος, όπως φαίνεται και πάλι από τα πρακτικά, κρατάει περίπου 29 χρόνια, οπότε το θέμα πάει στο ανώτατο δικαστήριο της χώρας μας, στον Άρειο Πάγο. Τότε ο Προϊστάμενος του Ναού π. Μιλτιάδης Ιλαρίδης και ο Δήμαρχος Νιγρίτης Ιωάννης Παπαιωάννου πηγαίνουν στην κεντρική εξουσία για να συζητήσουν το θέμα του δάσους. Ατυχής συγκυρία, την περίοδο εκείνη στην εξουσία ήταν η δικτατορία του Γεωργίου Παπαδοπούλου, έτσι και γιά άλλη μία φορά με εκφοβισμό σταμάτησε η διεκδίκηση του Δάσους.
