Την εικόνα δυο διαφορετικών ανθρώπων μας προβάλει σήμερα ο Κύριος με την παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου. Ο  μεν ανώνυμος πλούσιος δεν κατακρίνεται για τον πλούτο του αλλά για τη λατρεία που είχε για την καλοπέραση. Κατακρίνεται διότι θεοποίησε τα πλούτη του, αφού η καρδιά του ήταν ολοκληρωτικά δοσμένη σε αυτά. Αυτή η συμπεριφορά δείχνει απιστία, άρνηση του Θεού. Διότι ο πιστός αισθάνεται την αγάπη του Θεού προς αυτόν και θέλει να μοιραστεί αυτή την αγάπη και τα αγαθά του με όλους τους άλλους. Αλλά και ο Λάζαρος δεν επαινείται από τον Κύριο για τη φτώχεια και για την αρρώστια του. Από μόνος του ο πόνος και η φτώχεια δεν είναι δρόμος, που οδηγεί στον Θεό. Μόνο όποιος ήδη έχει πίστη, μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε κατάσταση της ζωής του προς το συμφέρον του, που είναι η δημιουργία αληθινής σχέσης με τον Θεό. Τι ήταν αυτό, που έκανε τις πληγές του Λαζάρου τόσο πολύτιμες; Η πίστη του, η εμπιστοσύνη του στην απόλυτη αγάπη του Θεού. Επειδή εμπιστεύτηκε την αγάπη του Θεού, έγινε υπομονετικός προς τον πόνο του και συγχωρητικός προς τους άλλους, που δεν του έδιναν καμία σημασία. Αν και δεν μπορούσε να κάνει, λόγω ασθένειας, κανένα καλό έργο ωστόσο, η προαίρεση του και μόνο αναπλήρωσε τα πάντα. Πάντως, αυτά που δεν μπόρεσε να κάνει ο φτωχός Λάζαρος τότε που ζούσε στη γη, τα κάνει εδώ και είκοσι αιώνες μετά τον θάνατο του με το παράδειγμά του. Η δική του φτώχεια πλουτίζει εμάς και η υπομονή του μας ενθαρρύνει, χωρίς λόγια είναι ένας μεγάλος κήρυκας της πίστης! Ακριβώς για τον λόγο αυτό τον δέχεται ο Αβραάμ μετά τον θάνατο στην αγκαλιά του, επειδή λόγω πίστης τον αναγνωρίζει ως ένα δικό του άνθρωπο.

Εκεί στην μεταθανάτια πλέον και για τους 2 ζωή, βλέπουμε έναν διάλογο. Από τον διάλογο αυτό του τιμωρουμένου πλουσίου με τον πατριάρχη Αβραάμ εξάγουμε κάποια σημαντικά στοιχεία για τη μεταθανάτια, πριν από τη γενική ανάσταση, κατάσταση των ψυχών. Ο Θεός δεν μας αποκάλυψε πλήρως τι συμβαίνει με τις ψυχές των κεκοιμημένων. Μας έδωσε κάποια στοιχεία απαραίτητα για τη σωτηρία μας και σε αυτά πρέπει να μένουμε και να μη ζητούμε να μάθουμε περισσότερα. Ό,τι μας είναι αναγκαίο για τη σωτηρία μας, μας το αποκάλυψε ο Θεός στον λόγο του, πουθενά αλλού. Ούτε τα θαύματα ούτε οι τυχολυσες αποκαλύψεις πρέπει να μπαίνουν πριν από τον λόγο του Θεού, προκειμένου να δημιουργηθεί πίστη. Αν κάποιος δεν δέχεται τον λόγο, δεν πρόκειται να αλλάξει ακόμα και αν δει θαύμα. Μας διαβεβαιώνει για αυτό ο ίδιος ο Αβραάμ απαντώντας στον πλούσιο πως πρέπει να αρκούμαστε στον Μωυσή και τους Προφήτες, δηλαδή στην Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας και μόνο.

Ακόμα, με τα λόγια του Αβραάμ, ο Θεός μας διδάσκει ότι οι κεκοιμημένοι παραμένουν στον δικό τους χώρο και οι ζώντες στον δικό τους. Δεν υπάρχει επικοινωνία ανάμεσα τους. Ούτε πρέπει να περιμένουμε αποκαλύψεις και όνειρα από τους κεκοιμημένους, όπως μερικοί, που είτε λόγω πόνου, είτε λόγω περιέργειας, ψάχνουν να μάθουν κάτι περισσότερο. Στην περίπτωση αυτή υπάρχει ο κίνδυνος ο διάβολος να προσποιηθεί την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου και να περάσει τα ψέματά του στους ζώντες.

Τέλος, μαθαίνουμε ότι οι κεκοιμημένοι καταλαβαίνουν και θυμούνται τα πάντα. Ενώ, όσο ζούμε εδώ στη γη μπορεί να μην καταλαβαίνουμε αληθινά την πνευματική κατάσταση μας, μόλις περάσουμε στον άλλο κόσμο, το «θέατρο» τελειώνει, θα δούμε καθαρά την κατάσταση μας, την καλή ή την κακή. Ακόμα η κρίση δεν είναι οριστική. Για αυτό και οφείλουμε να προσευχόμαστε στον Θεό να ελεεί τους αποβιώσαντες ανεξαιρέτως, εφόσον δεν ξέρουμε για όλους σε ποια κατάσταση βρίσκονται και υπάρχει το ενδεχόμενο να βελτιωθεί η κακή κατάσταση κάποιων.

Μπροστά στον φόβο του θανάτου και στην απελπισία που ακολουθεί δεν μπορούμε να αντιτάξουμε τίποτα παρά μόνο την πίστη μας στον μόνο νικητή του θανάτου, Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, ο οποίος είπε: «Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή. Εκείνος που πιστεύει σε μένα και αν πεθάνει, θα ζήσει. Και καθένας που ζει και εμπιστεύεται Εμένα, δεν θα πεθάνει ποτέ.» (Ιωάννη 11: 25-26). Πιστεύοντας σε αυτόν τον λόγο Του εμπιστευόμαστε τους εαυτούς μας στον Κύριο μας, που νίκησε τον θάνατο. Και εμπιστευόμενοι τους εαυτούς μας σε Αυτόν, λαμβάνουμε από Αυτόν ως δωρεά τη νίκη Του κατά του θανάτου, γινόμαστε με τη χάρη Του και εμείς νικητές με τη δύναμη Εκείνου. Δεν φοβόμαστε, διότι ξέρουμε με βεβαιότητα ότι ο Θεός μας κρατάει στην αγκαλιά Του και στην παρούσα φάση της ζωής μας και θα συνεχίσει να μας κρατάει στην αγκαλιά Του και όταν πεθάνουμε και το σημαντικότερο, μετά τη γενική ανάσταση, στην αιώνια βασιλεία του. Αμήν.