Όπως έχουμε ξαναπεί, ο Χριστός ήρθε στον κόσμο όχι για να λύσει κάποια περιστασιακά προβλήματα, όπως την πείνα ή την αρρώστια, αλλά για να καταργήσει την αρχή κάθε κακού, που είναι ο διάβολος, ο πεσμένος άγγελος. Τα δεινά της ανθρωπότητας, ενώ εκδηλώνονται με ποικίλους τρόπους, έχουν μια προέλευση: Την απομάκρυνση από τον Θεό. Και εμπνευστής αυτής της πράξης είναι ο διάβολος, ο οποίος αφού απομακρύνθηκε από τον Θεό, παραπλάνησε τον άνθρωπο και διέπραξε και αυτός το ίδιο. Αλλά ο Θεός, που αγαπά το πλάσμα του, ήρθε κοντά του και το έσωσε.

Υπάρχουν μέσα στο Ευαγγέλιο καταγεγραμμένες περιπτώσεις ανθρώπων που ταλαιπωρούνταν από τον διάβολο και τους οποίους ο Χριστός ελευθέρωσε. Πρόκειται για πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις και δεν πρέπει να γενικεύουμε το φαινόμενο, ώστε να θεωρούμε ότι άνθρωποι με ψυχασθένειες είναι δαιμονισμένοι. Ούτε πρέπει να αναζητούμε διαβολική αιτία σε άσχημα περιστατικά, που συμβαίνουν στη ζωή μας. Πιο πολύ πρέπει να προσέχουμε συμπεριφορές, που γίνονται ελεύθερα από τον άνθρωπο και που, δυστυχώς, μοιάζουν με τη συμπεριφορά του διαβόλου. Για παράδειγμα, το μίσος, η εκδικητικότητα, η αδικία, η συκοφαντία και τόσα άλλα.

Από το γεγονός της απελευθέρωσης του δαιμονισμένου στα Γάδαρα, βλέπουμε ότι ο Ιησούς είναι ο απόλυτος κυρίαρχος πάνω σε όλα τα πλάσματα, ως Θεός είναι Κύριος αγγέλων και ανθρώπων και ζώων και δεν μπορεί ο διάβολος να κάνει ό,τι θέλει, διότι ο Κύριος του θέτει όρια και μας προστατεύει.

Ο χριστιανός δεν φοβάται ούτε τον διάβολο, ούτε τα έργα του, εφόσον είναι αληθινά πιστός, δηλαδή ενωμένος με τον Χριστό διά της πίστης, της προσευχής, των μυστηρίων. Είναι αξιοθρήνητο το να καταφεύγουν οι χριστιανοί σε δεισιδαιμονικές πρακτικές, προκειμένου να φυλαχτούν από το κακό, όπως τα ματόχαντρα, ο εμπτυσμός, τα ξόρκια, το ξεμάτιασμα. Είναι αξιοθρήνητο να επιμένουν οι χριστιανοί να ανακατεύουν το άγιο όνομα του Θεού μέσα σε ξόρκια και να νομίζουν ότι δεν κάνουν κάτι κακό. Είναι μεγάλη αμαρτία το να ασχολείται κανείς με μαγγανείες, διότι είναι παράβαση της πρώτης και της δεύτερης Εντολής του Δεκαλόγου.

Ακόμα, δεν πρέπει να μετατρέπουμε την πίστη μας σε κάτι το μαγικό. Αυτό συμβαίνει, όταν νομίζουμε ότι ο Θεός θα μας προστατέψει μόνο αν φοράμε κάποιο φυλαχτό ή αν κάνουμε ένα Ευχέλαιο για το «καλό» ή αν κοινωνήσουμε για «υγεία». Σήμερα πολύ χριστιανοί βλέπουν την Εκκλησία σαν Σούπερ-Μάρκετ. Δίνουν στον παπά το ποσό που του αναλογεί(;) και αγοράζουν αυτό που θέλουν: μια ευχή για υγεία, έναν αγιασμό για το καλό, ή ακόμη και κάποιο μυστήριο σαν τη βάπτιση και τον γάμο. Και όλα αυτά τελούνται χωρίς την προσωπική συμμετοχή των πιστών, που βλέπουν τον ιερέα σαν τον μάγο της φυλής που είναι υποχρεωμένος αφού πληρωθεί να τελέσει την ακολουθία που θέλουν.  Η αγάπη του Θεού είναι χωρίς προϋποθέσεις. Μας δίδεται από τον Θεό, όχι επειδή το αξίζουμε ή επειδή δίνουμε κάποια χρήματα, αλλά επειδή είναι πατέρας μας, γεμάτος αγάπη για μας. Την αγάπη Του αυτή και τη χάρη Του ζούμε μόνο διά της πίστης, μόνο όταν πιστεύουμε ακλόνητα ότι ο Θεός υπάρχει και μας αγαπάει και είναι ο σωτήρας μας. Αν όμως, θέλουμε να έχουμε συναλλακτική σχέση με τον Θεό, «δούναι και λαβείν», δεν έχουμε αληθινή πίστη.

Εναντίον του διαβόλου και των έργων του μπορούμε να αντισταθούμε, όταν εξοπλιστούμε κατάλληλα. Και να ποιοι είναι οι τρόποι: Πρώτα από όλα, η γνώση της αλήθειας του Θεού. Ο διάβολος είναι ο εφευρέτης του ψεύδους. Ο Θεός όμως είναι η αλήθεια και μας αποκαλύπτει την αλήθεια μέσα στον λόγο Του. Εφόσον θέλουμε να γνωρίσουμε την αλήθεια, οφείλουμε να μελετούμε συστηματικά τον λόγο του Θεού, την αγία Γραφή και τους Πατέρες, και να μαθαίνουμε τι μας διδάσκει ο Κύριος.

Έπειτα, είναι η προσευχή, η συνομιλία μας με τον Θεό. Ο Θεός είναι πάντοτε πρόθυμος να μας ακούσει και να απαντήσει στην κλήση μας παρεμβαίνοντας σωστικά για μας. Και μόνο το άγιο όνομα Του να προφέρουμε σε μια δύσκολη στιγμή, ήδη είπαμε τη μεγαλύτερη και δυνατότερη προσευχή. Ο εχθρός δεν αντέχει να ακούει το όνομα του σωτήρα Χριστού και απομακρύνεται. Από την εμπειρία μας όλοι γνωρίζουμε πόσες φορές γλυτώσαμε από καταστροφές και κινδύνους, κράζοντας με πόνο δύο λέξεις, όπως «Χριστέ μου» ή «Κύριε, ελέησον». Ωστόσο, δεν πρέπει μόνο περιστασιακά να προσευχόμαστε ή μόνο ικετευτικά να απευθυνόμαστε στον Θεό. Είναι ανάγκη να είναι τακτική η προσευχή μας, πυκνή, και να περιέχει και ικεσία και ευχαριστία. Ας μην ξεχνούμε ότι αφού λάβαμε τόσα καλά, οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον Κύριο, ο οποίος μας τα χάρισε.

Ένας άλλος πολύ σημαντικός τρόπος προφύλαξης είναι η μεταξύ μας αγάπη. Ο διάβολος βρίσκει τόπο να δράσει εκεί, όπου δεν υπάρχει ενότητα αγάπης. Αν εμείς είμαστε σφιχτοδεμένοι με ειλικρινή αγάπη, δεν του αφήνουμε περιθώριο να διαβάλλει, να σπείρει δηλαδή, κατηγόριες, που μειώνουν την αγάπη και οδηγούν στη διαίρεση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο οχυρό για τους χριστιανούς από την μεταξύ τους αγάπη. Αν αγαπάμε ο ένας τον άλλο, ουσιαστικά βάζουμε τον Θεό μέσα μας και ανάμεσα μας και κανένας εχθρός δεν μπορεί να μας βλάψει.

Τέλος, η μετάνοια, η συνεχής επιστροφή μας στον Θεό, όσες φορές και αν απομακρυνθούμε από αυτόν, είναι μια τακτική του διαβόλου να βάζει μέσα μας αμφιβολία για την αγάπη του Θεού και απελπισία για τη σωτηρία μας, μετά τη διάπραξη από μέρους μας κάποιας αμαρτίας. Δεν πρέπει να δίνουμε σημασία σε τέτοιες σκέψεις. Ο Θεός είναι αγάπη και μας θέλει κοντά του. Εμείς οφείλουμε να εξομολογηθούμε ειλικρινά και με εμπιστοσύνη να πέσουμε στην αγκαλιά του Ιησού, όπου υπάρχει ασφάλεια από κάθε είδους κίνδυνο για πάντα. Με ταπείνωση και με πίστη καταφεύγουμε στον Θεό, που μας σκεπάζει με την δύναμη του και έτσι δεν χρειάζεται να φοβόμαστε από ορατούς και αοράτους εχθρούς.