Κάτι που δυστυχώς λείπει από πολλούς χριστιανούς σήμερα, διότι δεν θεωρείται τόσο ευπρεπές και κόσμιο, είναι ο αυθορμητισμός και ο ενθουσιασμός, ειδικά σε θέματα πίστεως. Έχουμε αγκυλωθεί τόσο πολύ εξαιτίας του ηθικισμού και του καθωσπρεπισμό, επειδή θεωρούμε ότι έτσι είναι το χριστιανικό ήθος, έτσι απωθούμε συστηματικά τις πηγαίες εκδηλώσεις αγάπης προς τον συνάνθρωπο μας και συνεπώς προς τον Θεό μας. 
Αδελφοί μας διστάζουν να χαρούν, φοβούμενοι να μην παρεξηγηθούν∙ φοβούνται να δείξουν την αγάπη τους προς τον συνάνθρωπό τους και φορούν ένα προσωπείο σκυθρωπό, αγέλαστο, εξωπραγματικό και τελικά υποκριτικό. 
Ο Θεός δεν διστάζει να δεχτεί από εμάς εκδηλώσεις αγάπης προς τον συνάνθρωπο και προς τον Ίδιο, που βγαίνουν αυθόρμητα. Αυτό περιμένει από εμάς για να επιτελέσει το σωτήριο έργο του. Ένα παράδειγμα είναι η γυναίκα που για χάρη Του ξόδεψε ένα ολόκληρο δοχείο με πολύτιμο μύρο χωρίς να υπολογίσει ούτε το χρηματικό ούτε το κοινωνικό κόστος. 

Άλλο παράδειγμα είναι αυτό που περιγράφεται στην ευαγγελική περικοπή που αύριο θα διαβαστεί στις Εκκλησίες. Το παράδειγμα του Ζακχαίου, που δεν νοιάστηκε για χάρη του Κυρίου να εξευτελιστεί δημόσια, ανεβαίνοντας στο δέντρο και να στερηθεί μεγάλο μέρος του πλούτου του δίνοντάς το στους φτωχούς. 
Ο Χριστός θέλει να δει έμπρακτα την ταπείνωση μας. Πράξη όμως δεν είναι απλά η μάσκα του καθώς πρέπει χριστιανού. Ζητά με έργα να αποδείξουμε την αγάπη μας προς Αυτόν. 
«πίστις άνευ έργων νεκρά εστι και έργα άνευ πίστεως νεκρά εισι και ουδέν ωφελούσιν» 
Ποιος όμως ήταν ο Ζακχαίος; 
Ο Ζακχαίος ήταν αρχιτελώνης, επικεφαλής δηλαδή των φοροεισπρακτόρων. Των Ιουδαίων δηλαδή που οι Ρωμαίοι κατακτητές τους είχαν αναθέσει να εισπράττουν τους φόρους που αναλογούσαν στο Ρωμαϊκό κατοχικό καθεστώς. Οι τελώνες όμως δεν περιορίζονταν στην είσπραξη μόνο του φόρου που αναλογούσε στους Ρωμαίους αλλά έπαιρναν από τους φτωχούς Ιουδαίους πολλαπλάσια για τον εαυτό τους. Ήταν κλέφτες με απλά λόγια. Αδικούσαν τους ανθρώπους. Τους έπαιρναν κυριολεκτικά το ψωμί από το στόμα τους. Για αυτό και οι τελώνες ήταν μισητοί στους συμπατριώτες τους. Τους θεωρούσαν, αλλά και ήταν, άρπαγες και άδικο. Αναγκαστικά όμως ήταν επιφανείς στην Ιουδαϊκή κοινωνία, καθότι πλούσιοι. 
Ένας τέτοιος άνθρωπος ξεπέρασε τα εσκαμμένα της κοινωνίας στην οποία ζούσε. Άκουσε για τον Χριστό και πίστεψε σε Αυτόν. Αισθάνθηκε την Θεϊκή Του αγάπη και την ανταπέδωσε. Μη μπορώντας να αντικρύσει τον Χριστό λόγω του πλήθους που τον ακολουθούσε και τον περίμενε στην Ιεριχώ, ξέχασε την κοινωνική του θέση και ανέβηκε επάνω στην συκομουριά για να Τον δει. Τόσο πολύ τον αγαπούσε. Τέτοια ήταν η φωτιά που έκαιγε μέσα του. 
Αυτό περίμενε ο Χριστός κ αμέσως του ανταπέδωσε. Τον διαβεβαίωσε ότι η πράξη του, του χάρισε την Θεϊκή παρουσία στο σπίτι του. Ο Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο για τους δικαίους… Μας διαβεβαίωσε ότι ήλθε στον κόσμο για να καλέσει τους αμαρτωλούς σε μετάνοια. 
Σήμερα είναι σύνηθες οι χριστιανοί να είναι ζηλωτές στα καθήκοντα τους, να πηγαίνουν στη λειτουργία, σε ομιλίες, να κάνουν προσευχή στο σπίτι, να κάνουν ελεημοσύνες, αλάδωτες νηστείες, ωστόσο εσωτερικά να είναι νεκροί και ψυχροί, επειδή λείπει ο πόθος για τον Θεό. Αν αυτό λείπει, τότε όλα τα εξωτερικά είναι μάταια, απλώς τρέφουν τον εγωισμό μας και φυσικά, δεν ωφελούν ούτε εμάς, ούτε τους γύρω μας. Για να καταλάβουμε πόση διαφορά έχει αυτός ο τυπικισμός από τον αληθινό καημό, ας κάνουμε τον παραλληλισμό ανάμεσα στην ψυχρή ευγένεια και στον έρωτα. Μπορεί κάποιος να φέρεται τυπικά σε κάποιον, αλλά αυτό δεν συγκρίνεται με το να είναι ερωτευμένος με τον άλλο. Όταν κάποιος ερωτεύεται, δεν νοιάζεται για τον εαυτό του, για το κέρδος του, για τη γνώμη των άλλων... Νοιάζεται μόνο να είναι με αυτόν που αγαπά, όσο και αν του κοστίσει, ό,τι και αν ακούσει. Αυτό είναι το αληθινό χριστιανικό ήθος, το να θέλουμε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να είμαστε με τον Κύριο, διότι νοιώθουμε την έλξη της αγάπης του, όπως πολύ παραστατικά περιγράφεται στο Άσμα των Ασμάτων: «καὶ ὀσμὴ μύρων σου ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα· μῦρον ἐκκενωθὲν ὄνομά σου… , ὀπίσω σου εἰς ὀσμὴν μύρων σου δραμοῦμεν. ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν σοί· εὐθύτης ἠγάπησέ σε» 
Με απλά λόγια… «Το όνομα σου Χριστέ μου, είναι μύρο, που σκορπιέται πάνω στα βήματα σου, σύρε με και ας τρέξουμε, μαζί ας χαρούμε και ας γιορτάσουμε.»(1:3-4). 
Όμως, αν δεν αισθανόμαστε μέσα μας θερμή αγάπη για τον Θεό και για τον συνάνθρωπο, ας μην απελπιζόμαστε. Ας το ζητήσουμε από τον Κύριο διά της προσευχής και αυτός δεν θα αφήσει αναπάντητη μια τέτοια ικεσία. Είμαστε αμαρτωλοί και η καρδιά μας μόνο με το άγγιγμα του Θεού θα ζεσταθεί και θα μαλακώσει. Ας τον ικετεύουμε, λοιπόν, να μας επισκεφτεί με το έλεος του και τότε όλα θα αλλάξουν, όπως συνέβη και με τον Ζακχαίο, που σώθηκε αυτός και όλη η οικογένεια του. Αν βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του Ζακχαίου και σταθούμε μπροστά Του χωρίς μάσκες και υποκρισίες, τότε ΣΙΓΟΥΡΑ θα βρεθούμε και στην ευχάριστη θέση να ακούσουμε την γλυκυτάτη εκείνη φωνή που θα μας λέει «Σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι» και «σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο». ΓΕΝΟΙΤΟ