Με την χάρη του Θεού εισήλθαμε στην περίοδο της προετοιμασίας για το στάδιο του πνευματικού αγώνα της εν όψει Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Ήδη αύριο ξεκινά η δεύτερη εβδομάδα, με την Κυριακή που διαβάζεται στις ανά τον κόσμο Ορθόδοξες Εκκλησίες η ευαγγελική περικοπή με την γνωστή και αγαπημένη σε όλους μας Παραβολή του Ασώτου Υιού. Για την Παραβολή αυτή που έχει λεχθεί πως ακόμη κι αν χανόταν από τα πέρατα του κόσμου η Καινή Διαθήκη, που παρουσιάζει την ανιδιοτελή και θυσιαστική αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, και σώζονταν μόνο η Παραβολή του Ασώτου, θα μπορούσε να κάνει γνωστή την θεϊκή αγάπη προς τον άνθρωπο δίνοντας στον άνθρωπο το έναυσμα για να επιστρέψει στην αγκαλιά του Θεού. Στην παραβολή αυτή συναντούμε όλοι μας τον εαυτό μας όχι μια φορά στη ζωή μας αλλά πολλές!
«Πατέρα δώσε μου το μέρος της περιουσίας σου που μου ανήκει», λέει ο ένας από τα δύο παιδιά Του. Ο Πατέρας αμέσως μοίρασε την περιουσία του και έδωσε στο ένα το μέρος που του αναλογούσε, χωρίς να πει κουβέντα. Δέχτηκε την ελευθερία που ο ίδιος είχε χαρίσει στο παιδί του. Το παιδί εκμεταλλευόμενο την θέση, που του χάρισε η αγάπη του πατέρα, πήρε την περιουσία και «αποδήμησε εις χώραν μακρά» και εκεί έζησε την άσωτη ζωή που επιθυμούσε. Όλες οι απολαύσεις αυτής της ζωής, όμως, κάποια στιγμή τελειώνουν. Κι όταν τελειώσουν αυτές οι μάταιες απολαύσεις ξεκινάνε τα δύσκολα. Τότε ξεκινά η ανέχεια… Η ανέχεια, η φτώχεια της ψυχής, που έχει ως σύμπτωμα και την σωματική φτώχεια! Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την φτώχεια της ψυχής του όταν αυτή εκδηλώνεται και φανερώνεται με την σωματική πείνα, την δίψα αλλά και την ανημποριά. Όταν λοιπόν, ο άσωτος υιός, κατάλαβε την κατάντια του, πεινώντας και διψώντας, θυμήθηκε την ζεστασιά του Πατρικού του Σπιτιού και την δύναμη που αισθανόταν όντας στην αγκαλιά του Πατέρα του. Ταρακούνημα μεγάλο είναι να μην σου επιτρέπεται να χορτάσεις την πείνα σου ακόμα και με την τροφή των γουρουνιών. Τότε κατάλαβε πως ο δρόμος που επέλεξε να ακολουθήσει τον οδήγησε στην κατάντια. Αισθανόταν ήδη κατώτερος και από τα γουρούνια, τα οποία είχαν μεγαλύτερη αξία από τον ίδιο για τα αφεντικά τους, οι οποίοι ήταν αυτοί με τους οποίους κατασπατάλησε την πατρική του κληρονομιά.
Απόγνωση, απογοήτευση γέμισε τον Άσωτο, που αισθάνθηκε την παγωνιά στη ζωή του. Την παγωνιά της πτώσης και της απομάκρυνσης από τον Πατέρα. Όλα τα άσχημα συναισθήματα που τον γέμιζαν του έφεραν την επίγνωση. «Ελθών εις εαυτόν» λοιπόν ο άνθρωπος επεθύμησε την παρουσία του Πατέρα Του! Πως θα τον αντίκριζε όμως; Πως θα του ζητούσε να τον επαναφέρει στην θέση του κληρονόμου του, στην αρχοντική θέση που κατείχε πριν αποφασίσει να γευτεί την αμαρτία; Δεν γινόταν αυτό! Το δίκαιο ήταν να ζήσει την κατάντια στην οποία τον έφερε η επιλογή του. Μετάνιωσε για την αμαρτία του. Σκεφτόταν την ζεστασιά του σπιτιού του και πάγωνε ακόμη περισσότερο εκεί που βρισκόταν. Σκεφτόταν πως την ζεστασιά του σπιτιού του απολάμβαναν ακόμη και οι υπηρέτες του Πατέρα τους, στους οποίους δεν έλειψε ποτέ η τροφή και μάλιστα η ποιοτική τροφή που έτρωγε η αρχοντική του οικογένεια. Δεν του άξιζε η αρχοντική θέση που του χάρισε ο Πατέρας του και αυτός την εκμεταλλεύτηκε για να ζήσει την ασωτεία. Πράγματι. Όμως θα μπορούσε να ζητήσει το έλεος του Πατέρα και να παρακαλέσει για μια θέση ανάμεσα στους υπηρέτες. Ας ήταν το αρχοντόπουλο, θα ζητούσε να βρεθεί πάλι δίπλα στον Πατέρα, αυτή τη φορά ως υπηρέτης του. Ταπεινώθηκε από τις επιλογές του, ταπεινώνεται και πάλι από μόνος του αποφασίζοντας να επιστρέψει στο σπίτι για να πέσει στα πόδια του Πατέρα ενώπιον όλων και να ζητήσει ταπεινά συγνώμη. Να ζητήσει από τον Πατέρα να τον πάρει κοντά του όχι ξανά ως παιδί του αλλά ως υπηρέτη του.
Αυτό έκανε… Στο δρόμο της επιστροφής στο σπίτι του σκεφτόταν την τιμωρία του Πατέρα του, την ειρωνεία των υπηρετών. Μπορεί ο Πατέρας να του αρνούνταν την επιστροφή. Αντίκρισε από μακριά το σπίτι του. Ο Πατέρα στεκόταν στο κατώφλι και κοιτούσε προς το μέρος του. Ο Άσωτος προχωρούσε δακρυσμένος, με σκυφτό κεφάλι, μετανιωμένος και καταβεβλημένος. Πριν προλάβει να φτάσει στο σπίτι του αισθάνθηκε την ζεστασιά της αγκαλιάς του Πατέρα του, που βλέποντας τον να επιστρέφει είχε τρέξει κοντά του και ήδη τον αγκάλιαζε σφιχτά.
Πατέρα Συγνώμη! «Πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου και ουκ ειμί άξιος κληθήναι υιός σου, ποίησόν με ως έναν τον μισθίων σου»! Αυτό ήταν! Το τρίπτυχο της επίγνωσης, της μετάνοιας και της επιστροφής του χάρισε την αποκατάσταση. Ο Πατέρας όχι μόνο τον δέχτηκε, όχι μόνο του επέτρεψε να γυρίσει στην πατρική οικία αλλά τον αποκατέστησε άρχοντα του σπιτιού, κληρονόμο του αλλά και κύριο της Πατρικής οικίας.
Όλοι μας ηθελημένα ή άθελά μας μιμούμαστε καθημερινά τον Άσωτο υιό στην καθημερινότητα της ζωής μας.
Τον μιμούμαστε καθώς δεν αναγνωρίζουμε την ζεστή και σίγουρη αγκαλιά του Θεού, δημιουργού και Πατέρα μας.
Τον μιμούμαστε στην φυγή μακριά από τον Θεό Πατέρας μας.
Τον μιμούμαστε στην ασωτία που επιλέγουμε στη ζωή μας. Ας τον μιμηθούμε και στην δεύτερη φάση της ζωής του, στην επίγνωση, στην μετάνοια και στην επιστροφή. Και τότε θα βιώσουμε την ζεστή αγκαλιά του Θεού Πατέρα μας, ο οποίος θα μας παράσχει την συγχώρεση και θα μας αποκαταστήσει στην Βασιλεία των Ουρανών κληρονόμους Του, και συγκληρονόμους Χριστού.
